Red Maria - H5

Claire heeft me de sleutel van de Renault Clio gegeven. Of zijzelf die auto ook weleens nodig heeft weet ik niet, maar tot nu toe ben ik de enige die deze auto met kinderzitjes gebruikt.

‘Koop ook maar een jaarabonnement voor jezelf,’ zegt Claire.

Ik ga naar de dierentuin, naar ZooParc de Beauval. In de auto vertelt Delphine wat er allemaal te zien is. Ik ga voor het eerst van mijn leven reuzenpanda’s zien.

‘Weten jullie de panda’s te vinden?’ vraag ik.

‘Ja,’ roepen Delphine en Victor tegelijk.

‘We hebben ze al heel vaak gezien hoor,’ zegt Delphine.

We moeten even wachten tot mijn abonnement klaar is, maar dan krijg ik een mooie rondleiding van de kinderen. Trots wijzen ze de dieren aan en ze zijn helemaal enthousiast als ik zeg dat ik zo’n dier nog nooit heb gezien. We zien de nijlpaarden zwemmen en kijken naar zeeleeuwen die gevoerd worden. Victor wil naar de miereneter, want dat ik zijn lievelingsdier. We lunchen ik het park en kort daarna gaan we naar de uitgang.

‘Je wil hier vast wel vaker naartoe, toch?’ vraagt Victor.

Voorzichtig probeer ik te informeren naar mijn voorgangers, de au-pairs die hier voor mij waren en die ook met deze kinderen naar dit dierenpark zijn geweest. Het lijkt wel alsof ze geen onderscheid maken tussen de verschillende au-pairs. Wij vervullen een rol in hun leven, die belangrijker is dan de persoon zelf. Ik zou graag zien, dat ze echt van me houden, dat ik net als een echte moeder onvervangbaar voor ze ben. Daar is meer tijd voor nodig besef ik, maar dat is wel wat ik wil bereiken.

Ik heb nog wel contact het Jessica, maar ze lijkt nu toch ver van me af te staan. Als ik vertel over de kinderen, lijkt ze niet te willen begrijpen wat ik voor ze voel en dat ik dit ook voor mezelf wil. Hoe kan een vrouw een kinderwens niet begrijpen?

Claire is weer eens naar een conferentie en dat vind ik niet erg. Zo gauw ze de voordeur achter zich dicht heeft getrokken, verandert de sfeer hier in huis. Marc is niet meer zo gestrest, de kinderen gaan rustig hun eigen gang, en ik voel me een volwaardig lid van dit gezin, in plaats van alleen maar de au-pair. Drie nachten blijft ze weg.

‘Drie nachten, die ze niet alleen doorbrengt,’ heeft Marc me toevertrouwd.

‘Hoe weet je dat?’ vroeg ik. ‘Hebben jullie een openhuwelijk?’

‘Nee, we doen gewoon alsof ik het niet doorheb.’

Ik heb niet gevraagd hoe hij erachter is gekomen, en ik vraag me nog steeds af waarom hij het me vertelde.

Marc en ik zoeken samen uit wat we vanavond eten. Ik doe de boodschappen en het koken doen we samen. We volgen het recept nauwkeurig, terwijl de kinderen in de tuin aan het spelen zijn. Als Claire thuis is, zeggen de kinderen welterusten tegen hun ouders en dan is het aan mij om ze naar bed te brengen. Nu doen we alles samen. Marc zet ze onder de douche en ik luister mee als Delphine voorleest. De babyfoon nemen we mee naar de tuin. Ik zet koffie en Marc schenkt een glaasje Cointreau voor ons in. Ik probeer mijn boek te lezen, maar Marc leidt me steeds af met een vraag, een opmerking of een grap. Uiteindelijk geef ik het op, Ik leg mijn boek aan de kant.

‘Heb je nu eindelijk aandacht voor mij?’ vraagt hij.

Ik heb me voorgenomen om afstand van hem te houden, want de beste manier om er als au-pair een puinhoop van te maken, is met de vader van de kinderen het bed in te duiken. Toch is dat precies wat er die avond al gebeurt.

‘Kom laten we naar bed gaan,’ zei Marc, en meer was er niet voor nodig om me over te halen. Ik had wijn gedronken, maar dat mag geen excuus zijn. Als au-pair ben ik verantwoordelijk voor de kinderen, en ik zorg ervoor dat ik nooit te veel drink.

Marc volgt me naar mijn kamer. De manier waarop hij de kamerdeur achter zich op slot draait vertelt me dat hij dit niet voor het eerst doet, maar dat kan me nu niet schelen. Ik weet dat ik die dag een kleine kans heb om zwanger te worden, maar dat risico dat ik graag wil nemen.

Marc blijft niet, en dat kan ik ook begrijpen met de kinderen hier op dezelfde verdieping. De volgende morgen gedragen we ons alsof er niets is gebeurd. Dat kan ook niet anders in het bijzijn van de kinderen. Ik heb tijd nodig om te bedenken wat ik hiermee wil. Ik wil kinderen zoals Marc en Claire die hebben, maar ik wil niet dat Marc zijn gezin voor mij verlaat. Mijn droomscenario is dat het vliegtuig waarin Claire zit, neerstort. Ik zou dan bijna verplicht zijn om de plaats van de moeder in dit gezin op me te nemen. Ik verzin nog een aantal andere fatale ongelukken en ziektes, maar weet dat de kans zo klein is, dat ik daar niet op mag rekenen. Het gezin van Marc en Claire zal dus intact blijven, maar dat sluit niet uit dat Marc de vader van mijn kinderen wordt. Ik ben er inmiddels van overtuigd geraakt dat Frans DNA nodig is om dit soort perfecte kinderen voort te brengen. Het kan niet alleen de opvoeding zijn, die deze kinderen zo anders maakt dan de kinderen die ik in Nederland heb gekend. Toch zal ik ook voor een goede opvoeding zorgen en daar zal ik geen vader bij nodig hebben. Ik weet dat de erfenis niet lang meer op zich laat wachten en dan zal ik in een eigen huis wonen en kan ik iedere hulp die ik nodig heb inhuren. Ik ben bang dat ik Jessica daarmee ga teleurstellen, maar die villa in Juan-les-Pin zullen we moeten verkopen. Jessica heeft een grote rol in mijn leven gespeeld, maar dat wil ik niet meer als ik zelf kinderen heb. Natuurlijk zullen ze hun tante regelmatig zien, maar samen in één huis, zou verwarrend voor ze zijn. Ik moet er niet aan denken dat ze Jessica per ongeluk mama noemen.

Vond je deze tekst leuk? Deze schrijver wil graag meer lezers. Je kunt hem/haar op de volgende manieren helpen:
- Geef hierboven een hartje. Meer hartjes betekent meer lezers voor deze tekst.
- Laat hier beneden een reactie achter. Ook dit trekt weer nieuwe lezers aan.
- Stuur dit verhaal naar iemand die van lezen houdt.
Namens de schrijver: heel erg bedankt voor je hulp!! ❤

*RedMaria