Red Maria - H3

Het is minstens tien graden warmer dan in Nederland. Ik ben uitgestapt op het station van Orléans. Mijn jas heb ik hier niet nodig. Dan zie ik de man die me komt ophalen. Ik herken hem van Facebook. Hij heet Marc en hij is getrouwd met Claire. Hun kinderen heten Delphine en Victor. Ik zwaai naar Marc. Hij is een knappe man, vooral als hij lacht – zoals nu, nu hij me ziet. We stellen ons aan elkaar voor, hoewel dat eigenlijk niet nodig is. Hij weet al veel van me. Ik heb ze een brief en mijn cv gestuurd.

‘Laten we maar gauw naar huis gaan,’ zegt Marc. ‘De kinderen kunnen niet wachten om je te zien.’

‘Ik heb voor ieder een klein cadeautje meegenomen. Is het goed als is ze dat straks geef?’

‘Natuurlijk, als het maar geen snoep is, want daar is Claire erg op tegen.’

‘Nee, het is geen snoep. Ik heb wel stroopwafels voor jullie meegenomen, maar daar zal Claire dan ook wel op tegen zijn. Die moet jij dan maar opeten.’

‘Stroopwafels?’

‘Gaufrettes?’ vraag ik. ‘Ik weet niet of ze die hier zo noemen?’

‘Ik ben benieuwd,’ zegt Marc lachend.

Hij helpt me met mijn bagage. Zijn Renault Espace staat in een parkeergarage vlak bij het station. Terwijl we door Orléans rijden vraagt hij: ‘Je bent hier niet eerder geweest?’

‘Weleens met mijn ouders en mijn zus, maar alleen op doorreis. Ik kan me er niet veel van herinneren.’

‘Een tweelingzus schreef je. Lijkt ze op je?’

Terwijl we bij een verkeerslicht wachten laat ik een foto zien van ons samen.

Marc kijkt goed. Hij kijkt mij aan en zegt: ‘Die met het korte haar ben jij, maar verder zie ik echt geen verschil.’

‘Eeneiige tweelingen,’ zeg ik. We hebben hetzelfde DNA.’

‘Twee zulke mooie vrouwen. Hoe kan een man daar ooit tussen kiezen?’

Ik vertel over Léon, die we in de trein tegenkwamen en die Jessica in haar ogen keek en voor haar koos.

‘Vond je het jammer, dat hij voor je zus koos?’

‘Ja, een knappe Fransman, eigenlijk precies wat ik zocht, maar het zou ook niet handig zijn, nu ik voor een jaar hier bij jullie ga wonen.’

‘Maar je zus ging toch ook een jaar naar Frankrijk?’

‘Ja, ze gaat onze oudtante verzorgen in Juan-les-Pins, maar Léon wacht op haar, heeft hij haar beloofd.’

‘Jij bent dus vrijgezel,’ concludeert Marc. Hij zegt het op een manier die me niet bevalt, of misschien ook wel. Hij is knap en aantrekkelijk.

Ook Claire is knap en aantrekkelijk; ze past perfect bij Marc. Ze is beter gekleed dan ik, en daar baal ik toch wel van. Het hele gezin geeft veel uit aan kleding, zie ik. De kinderen praten snel en niet heel duidelijk. Voor het eerst merk ik dat mijn Frans nog niet goed genoeg is om alles te volgen. We gaan naar binnen en ik geef Marc en Claire de stroopwafels. Marc wil er een proeven, maar Claire zegt dat hij er vanavond een bij de koffie mag, pas als de kinderen naar bed zijn. Het wordt me duidelijk dat Claire de baas is hier in huis. De kinderen pakken hun cadeautjes uit. Ik heb goed gekeken wat geschikt voor ze is. Een legpuzzel met Hollandse molentjes voor de jongen van bijna vier en een memoryspel met typisch Nederlandse dingen voor het meisje van zes. Ze wil meteen memory met mij spelen, maar Claire zegt dat ze me eerst mijn kamer zal laten zien.

‘Een eigen badkamer?’ vraag ik verbaast.

‘Ja,’ zegt Claire. ‘Marc en ik hebben samen een badkamer, de kinderen hebben samen een eigen badkamer en deze is voor jou.’

Het is meer een appartement dan een kamer; er is een keukentje met een koelkast en een afwasmachine.

‘Je eet natuurlijk alle maaltijden met ons samen, maar als je tussendoor hier wat wil eten of drinken, dan kan dat ook,’ zegt Claire.

‘Wat een uitzicht,’ zeg ik, terwijl ik over de Loire uitkijk.

‘Ja, het is een van de mooiste plekjes van deze stad, we zijn zo blij dat we dit hebben kunnen kopen.’

Tijdens de avondmaaltijd valt het me op hoe goed de kinderen zich gedragen. Wanneer ik in Nederland bij een vriendin met jonge kinderen eet, vragen de kinderen alle aandacht; gezeur over wat ze niet lusten, en net zolang doorzeuren of ze al van tafel mogen, totdat daaraan toegegeven wordt. Hier is het alsof het kleine volwassenen zijn. Ze eten alles gewoon mee en blijven aan tafel zitten totdat we klaar zijn met eten. Ik help mee met het afruimen van de tafel en niet veel later is het tijd om de kinderen naar bed te brengen. Ik begrijp al snel dat ik dat niet op mijn eigen manier ga doen, maar precies zoals Claire het wil hebben.

Tijdens het voorlezen, zie ik Claire voor het eerst lachen. De kinderen lachen mee. Claire geeft het boekje aan Delphine en haar dochtertje leest met heldere stem voor. Haar broertje Victor luistert aandachtig.

‘Zullen we het zo maar doen?’ vraagt Claire.

Ze legt uit, op welke dag ik met de kinderen naar de bibliotheek moet om nieuwe boekjes uit te zoeken.

Ik kom al snel in een prettige routine. Mijn dag begint om zeven uur, of eigenlijk al eerder, omdat ik dan zelf al gedoucht, aangekleed en opgemaakt moet zijn. Ik maak het ontbijt voor Delphine en Victor, dat bestaat uit boterhammen, fruit en soms een kom yoghurt. Ik help hen met aankleden en op schooldagen moet ik ervoor zorgen dat ze op tijd klaar zijn. Ik breng ze lopend naar school. Onderweg praat Delphine honderduit over wat ze op school gaat doen, terwijl Victor alleen maar luistert. Ik heb ze geleerd om in het Nederlands te tellen, maar dat vond Claire niet goed.

‘Aan Nederlands hebben ze niets,’ zei ze tegen me. ‘Wat dat betreft is het jammer dat je niet uit Engeland of Spanje komt, dat zijn talen waar je wat mee kunt in de wereld.’

Meestal geeft Claire me een boodschappenbriefje mee. Eigen initiatief daarbij heb ik snel afgeleerd. Ik koop nu precies wat op het briefje staat en verder niets.

Mijn cursus Frans doe ik op mijn laptop en twee keer in de week heb ik een conversatieles bij een vrouw hier in de buurt. Ik merk dat ik snel leer, nu ik alleen nog maar Frans spreek.

Na schooltijd ga ik meestal met de kinderen naar het park zodat ze met andere kinderen kunnen spelen en dan naar huis waar ik ze iets gezonds te eten geef. Ook moet ik iets creatiefs met ze doen en dat vind ik zelf ook heel leuk. Als ze tekenen, schilderen of knutselen, doe ik zelf altijd mee.

Ik help bij het voorbereiden van de avondmaaltijd, en na het eten moeten ze alweer snel naar bed. Tv-kijken of de iPad of een computer gebruiken mag van Claire alleen als ze er iets van leren; gewoon lachen om een tekenfilm is er niet bij.

De kinderen noemen me Amanda, maar vooral Delphine noemt me soms per ongeluk mama, en dat vind ik heerlijk. Ik wil ook zulke kinderen. Als ik ze de tandjes poets, ze help hun pyjamaatjes aan te trekken en ze een nachtkus geef, denk ik soms dat ze meer van mij zijn, dan van hun ouders.

Het is me duidelijk gezegd, dat ik ’s avonds bij hen in de woonkamer mag komen zitten, maar na één avond merkte ik al, dat het heel ongemakkelijk was. Ik blijf nu dus in mijn eigen appartementje, tenminste als Claire thuis is. Met Marc kan ik het goed vinden en als Claire weg is, kom ik bij hem zitten. We bekijken dan samen wat we op tv willen zien. Als we Claire horen aankomen, zorg ik dat ik snel weg ben, zonder sporen na te laten.

Vond je deze tekst leuk? Deze schrijver wil graag meer lezers. Je kunt hem/haar op de volgende manieren helpen:
- Geef hierboven een hartje. Meer hartjes betekent meer lezers voor deze tekst.
- Laat hier beneden een reactie achter. Ook dit trekt weer nieuwe lezers aan.
- Stuur dit verhaal naar iemand die van lezen houdt.
Namens de schrijver: heel erg bedankt voor je hulp!! ❤

*RedMaria