Red Maria - H2

Oom Adelbert heeft een auto met chauffeur gestuurd om me van het vliegveld op te halen. 'Kroon' staat op het bordje dat de chauffeur omhooghoudt. Dat is mijn achternaam en ook die van oom Adelbert. Tijdens de rit probeer ik of de Franse lessen die ik op kosten van mijn oom heb gevolgd, voldoende zijn voor een conversatie. Het valt me niet tegen.

‘Werkt u voor mijn oom?’ begin ik het gesprek.

‘Soms, als hij me nodig heeft. Dit is de eerste keer dat u bij uw oom op bezoek gaat?’

‘We gingen jaarlijks bij hem langs. Dat deden we als we op vakantie waren aan de Côte d'Azur.’

‘Daar heeft u goede herinneringen aan?’

‘Aan die vakanties wel en ook aan tante Yvonne. Eigenlijk is ze mijn oudtante, de tante van mijn vader.’

‘En uw oudoom, heeft u daar ook goede herinneringen aan?’ vraagt de chauffeur lachend.

‘Ik neem aan dat u hem goed kent?’ vraag ik, zonder zijn vraag te beantwoorden.

‘Ja, ik ken hem goed.’

‘Dit is toch Antibes? Dat kasteel komt me bekend voor.’

‘Ja, dat is Fort Carré. Vanaf daar heb je uitzicht op de haven van Vauban en de Baie des Anges.’

Ik denk dat we daar wel eens geweest zijn, mijn ouders zullen dat weten. Het is in ieder geval iets wat ik wil bezoeken. Ik vraag me af hoe ik daar kan komen.

‘Weet u of mijn oom een auto heeft die ik kan gebruiken tijdens mijn verblijf hier?’

‘Het autootje van Yvonne, een Mini Cooper, doet het nog goed. Het is wel wat anders dan deze Jaguar XJ van je oom, maar Yvonne was er tevreden mee, maar ze rijdt natuurlijk niet meer.’

In Nederland heb ik mijn autootje verkocht. Amanda gebruikte de auto van mama als ze die niet zelf nodig had.

‘Hoelang blijft u hier?’

‘Dat weet ik niet. Ik ben hier om tante Yvonne te verzorgen. Hoelang dat zal duren weet niemand. In principe hebben we voor een jaar afgesproken’

‘Mag ik u dan veel sterke toewensen?’ vraagt de chauffeur lachend.

‘Is Yvonne dan zo lastig? Dat kan ik me haast niet voorstellen.’

‘Nee, Yvonne is niet lastig.’

De chauffeur, die Laurent blijkt te heten, remt af en neemt een zijweggetje. Met een afstandsbediening opent hij het hek. Pas als we halverwege de door cipressen omgeven oprijlaan zijn, kunnen we de villa zien liggen.

Deze villa zal binnen niet al te lange tijd van ons zijn. Oom Adelbert doet niet geheimzinnig over zijn testament. Het huis in Nederland gaat naar mijn ouders, maar deze villa gaat naar Amanda en mij. Tijdens een van de jaarlijkse bezoeken hier in Zuid-Frankrijk, zei ik spontaan dat dit het huis was waarin ik later zou willen wonen. Tot onze verassing stuurde onze oudoom enige tijd later ons een kopie van zijn testament, waarin hij de Franse villa aan Amanda en mij nalaat.

Laurent parkeert voor een van de garages. Zodra ik uitstap, merk ik hoe dicht we bij de zee zijn. We lopen naar het huis en vanaf daar kan ik de Middellandse Zee zien. Laurent wacht terwijl ik het uitzicht bewonder.

‘Misschien heb je me nog eens nodig; je mag altijd bellen,’ zegt hij, en geeft me zijn visitekaartje.

Ik kan me niet voorstellen dat ik een chauffeur nodig zal hebben, maar neem het kaartje toch aan. Laurent Moreau, Médecin généraliste lees ik. Hij is huisarts.

‘Ben je de huisarts van mijn oom en tante?’

‘Ik ben de huisarts van je tante en je oom adviseer ik bij zijn medische probleempjes. Je zult me hier nog regelmatig zien.’

Het is dat ik Léon heb, maar anders was ik wel geïnteresseerd in deze knappe jonge arts.

Ik had verwacht dat mijn oom me wel zou opwachten, maar pas nadat Laurent me met mijn bagage mee naar binnen neemt en aanklopt bij de werkkamer van oom Adelbert, krijg ik hem te zien. Voor zover ik weet, werkt mijn oom al jaren niet meer. Hij heeft zijn tapijtfabrieken verkocht. Die waren door zijn vader opgericht, maar kwamen pas onder leiding van Adelbert tot bloei.

‘Entrez!’, roept mijn oom met zijn zware stem. Laurent opent de deur, maar volgt me niet naar binnen. Oom Adelbert is niet aan het werk. Terwijl hij zich naar mij omdraait laat hij de film die hij op zijn computer aan het bekijken was gewoon doorlopen,. Eerst dacht ik nog dat het een erotische scène uit zo’n Franse speelfilm zou kunnen zijn, maar het is gewoon porno. Hij ziet er ongezond uit. Hij lijkt jaren ouder dan de laatste keer dat ik hem zag. Toch blijft hij een indrukwekkende verschijning: groot en breed. Zijn ingevallen gezicht past totaal niet bij zijn zware lijf.

‘Zo meisje, jij ben Jessica?’

‘Ja,’ zeg ik, ‘ik kom om tante Yvonne te verzorgen.’

‘Ik wou dat je mij kwam verzorgen, maar daar hebben we het later nog weleens over.’

Ik besluit om niet alles maar te accepteren van deze afstotelijke man en vraag: ‘Oom Adelbert, zou u die film willen stoppen terwijl wij praten?’

Oom Adelbert draait zich weer naar zijn beeldscherm. Hij kijkt nog eens rustig naar de beelden. Dan haalt hij zijn schouders op en zet de computer uit.

‘Je mag “je” tegen me zeggen hoor. Noem me Adelbert of oom Adelbert, wat jij prettig vindt. Maria zal je verder wegwijs maken.’

Hij drukt op een knop en ergens diep in het huis hoor ik een bel gaan. Even later verschijnt een jong, Aziatisch meisje in de deuropening. Ze blijft daar staan. Ze is zeldzaam mooi. Amanda en ik komen maar zelden een vrouw tegen die we mooier vinden dan wijzelf. Maar nu zou ik willen dat ik zo perfect en verfijnd was als zij. Ik merk dat ik haar aanstaar en zie dan dat mijn oom ons met een kille glimlach bekijkt.

‘Maria, dit is mijn achternicht Jessica,’ zegt hij in het Frans. Breng haar naar haar kamer en daarna naar Yvonne.’

Hij draait zich om naar zijn beeldscherm en zet de computer weer aan. Ik ben blij dat ik weg kan uit deze kamer en volg Maria. Ze loopt door de lange gang tot we bij een trap komen. Naast de trap is een lift. Maria vraagt of ik de trap of de lift wil nemen. Ik merk dat haar Frans vrij beperkt is.

‘De lift,’ zeg ik, omdat ik veel bagage bij me heb.

Op de eerste verdieping stopt de lift. We staan in een gang met vier deuren. Maria doet een van de deuren open om me te laten zien dat daar een badkamer met toilet is.

‘In je eigen appartement is een douche en een toilet,’ zegt ze, ‘maar deze kun je gebruiken voor als je in bad wil.’

Daarna loopt ze naar de achterste deur. Ze doet de deur open en laat me voorgaan. Het is een slaapkamer, maar ook veel meer dan dat. Het is een suite, met een slaapgedeelte en een zitkamer die in elkaar overlopen. Beide delen hebben deuren die uitkomen op het balkon. Ik loop naar het zitgedeelte en zie dat er naar twee kanten een fantastisch uitzicht is. Ik weet nu al, dat ik hier altijd wil blijven wonen. Ik maak foto’s die ik naar Amanda stuur.

Daarna volg ik Maria naar mijn tante. We gaan de trap af en komen weer in de hal.

‘We kunnen binnendoor, maar meestal gaan we zo,’ zegt Maria.

We gaan door een deur die uitkomt op het terras. Ik loop naar het zwembad, terwijl Maria op me blijft wachten. Ik vraag me af wie hier gebruikmaken van het zwembad. Het is een prachtig, groot, goed onderhouden bad. Op het terras staat een lange tafel met stoelen en nog een paar kleinere tafeltjes. Aan de andere kant van het zwembad is een terras met ligstoelen. Ik weet nog niet goed wat er hier van me verwacht wordt, maar ik neem aan dat ik tijd genoeg heb om hier te zwemmen en om in de schaduw van een parasol een boek te lezen. Ik loop terug naar Maria en volg haar naar de keuken.

Tante Yvonne kijkt op als ik binnenkom en zegt: ‘Jessica, wat leuk je weer eens te zien.’

Ik had me er al op ingesteld dat ze me niet meer zou herkennen.

‘Fijn dat u me nog herkent,’ zeg ik terwijl ik haar hand vastpak.

Ik zie hoe haar kin op haar borst zakt. Haar ogen vallen dicht en haar hand voelt plotseling krachteloos aan. Ik kijk naar Maria en zie dat ze dit gewend is. De huishoudster, die in de keuken aan het werk is, kijkt even naar mijn tante, maar gaat dan door met haar werk.

‘Ik ben Jessica, het achternichtje van tante Yvonne,’ zeg ik tegen haar.

‘Dat weet ik,’ zegt de huishoudster. ‘Ik ben Inès. Je hebt niet geluncht?’

Ik had niet verwacht dat het personeel me zou tutoyeren, maar als dat hier in huis de gewoonte is, vind ik dat best. Nog voordat ik antwoord heb gegeven, legt Inès bestek op de keukentafel, en al snel volgt een kleine salade, een stukje gebakken vis, stokbrood met twee soorten kaas en een karafje witte wijn.

‘Wij hebben al gegeten,’ zegt Maria, maar toch probeert ze nog heel geduldig tante Yvonne wat te eten te geven. Het zijn steeds maar een paar minuten dat ze iets kan eten, en dan zakt ze weer weg.

Terwijl ik Maria en mijn tante bekijk, heb ik mijn eigen lunch al bijna op. Ik drink een glas wijn en denk aan Léon. Hij zou alles over deze wijn willen weten. Ik denk niet dat het zin heeft om Inès ernaar te vragen. Wel vraag ik haar wat er van mij verwacht wordt. Ik ben hier tenslotte voor mijn tante.

‘Laat alles maar aan Maria over,’ zegt Inès. ‘Als Maria er niet is, moet je Yvonne gezelschap houden.’

Ik heb veel Alzheimerpatiënten meegemaakt tijdens mijn werk, maar het gedrag dat mijn tante vertoont, ken ik niet. Ik denk terug aan de keren dat ik haar meemaakte, tijdens kerstmaaltijden in de bungalow in Nederland en tijdens onze jaarlijkse bezoekjes hier in de zomer. Ze is niet geleidelijk achteruitgegaan, realiseer ik me nu. Van een hartelijke, gezonde vrouw is ze in één keer weggezakt in deze grotendeels slapende toestand. Ik vertrouw het niet, maar het is nog maar mijn eerste dag hier; ik zal het eerst nog even aanzien.

Vond je deze tekst leuk? Deze schrijver wil graag meer lezers. Je kunt hem/haar op de volgende manieren helpen:
- Geef hierboven een hartje. Meer hartjes betekent meer lezers voor deze tekst.
- Laat hier beneden een reactie achter. Ook dit trekt weer nieuwe lezers aan.
- Stuur dit verhaal naar iemand die van lezen houdt.
Namens de schrijver: heel erg bedankt voor je hulp!! ❤

*RedMaria