Red Maria - H11

Ik ga met Delphine en Victor naar het park. Niet naar het park hier in de buurt, maar naar een park in een andere wijk. We gaan met de auto, want het is veel te ver lopen voor de kinderen. Claire heeft me uitdrukkelijk gezegd dat ik naar het park in de buurt moet gaan, omdat daar veel kinderen van hun school komen. Ik merk ook dat de kinderen het daar prettig vinden en leuk met anderen spelen, maar voor mij is het niet leuk. Iedereen weet dat ik de au-pair ben en niet de moeder van de kinderen. De moeders en ook vaders zoeken elkaar op, en toen ik me daarbij wilde aansluiten werd ik compleet genegeerd. De mannen hadden natuurlijk wel aandacht voor me, maar onder de blikken van de moeders durfden ze me niet aan te spreken.

De kinderen vermaken zich in dit andere park ook goed. Vanaf een bankje kijk ik toe hoe ze steentjes zoeken in het grindpad. Een man komt aanlopen en gaat naast me op de bank zitten.

‘U bent met de kinderen in het park, zie ik,’ zegt hij.

De kinderen die altijd beleefd en terughoudend zijn bij volwassenen, komen direct naar hem toe. Victor legt een paar steentjes op de bank naast de man en zegt dat hij ze mag hebben.

‘Delphine en Victor,’ zeg ik, ‘Ik vind het belangrijk dat mijn kinderen voldoende buitenlucht en beweging krijgen.’

‘Uw kinderen? U lijkt me erg jong om de moeder van deze kinderen te zijn.’

Ik zou inderdaad al jong mijn eerste kind gekregen hebben als dat zo was, maar onmogelijk is het niet.

‘U schat me te jong in, antwoordt ik, maar bedankt voor het compliment.’

Het valt me op dat ik de kinderen slecht kan verstaan nu ze tegen de man praten. In het begin heb ik zo vaak moeten vragen om iets langzamer te praten, dat ze dat nu altijd tegen me doen.’

‘U spreekt perfect Frans,’ zegt de man, ‘maar toch hoor ik ook een charmant accent.’

‘Ik kom uit Nederland; voor de liefde naar Frankrijk gekomen.’

Het is even stil en dan vervolg ik: ‘Ik ben weduwe, mijn man is kort na de geboorte van Victor overleden. Gelukkig ben ik, ook zonder zijn steun, goed in staat mijn kinderen op te voeden.’

‘Een weduwe en zo jong nog.’

Ik begin een beetje spijt te krijgen van mijn leugens, want dit is eigenlijk precies het soort man waar ik nu naar op zoek ben. Ik zie geen trouwring en vraag of hij hier vaker komt. Hij wijst aan waar hij werkt. Hij is hier iedere werkdag te vinden.

‘En dan gaat u hier op dit bankje zitten?’ vraag ik.

Hij lacht en zegt: ‘Alleen als er een aantrekkelijke vrouw zit,’

Hij kijkt op zijn telefoon en zegt: ‘Tijd om aan het werk te gaan, misschien tot een volgende keer?’

Voordat hij weggaat, vraagt hij de kinderen naast me te gaan zitten en maakt hij een foto met zijn telefoon. De kinderen lopen een eindje met hem mee, maar net als ik ze wil roepen, stuurt hij ze terug naar mij. Een knappe man, die goed met kinderen kan omgaan.

We gaan nog bij de supermarkt langs, waar ik de boodschappen doe. Als we bij het huis terugkomen, zie ik dat Claire al thuis is. Dat had ik niet verwacht en dat zal wel weer gezeur geven.

‘Oom Pascal was in het park,’ zegt Victor enthousiast, als hij zijn moeder ziet.

Dat is me dan ontgaan, denk ik, maar dan zegt Delphine: ‘We hebben mooie steentjes voor hem gezocht.’

Ik voel dat mijn gezicht rood wordt.

‘Welk park,’ vraagt Claire.

‘Waar oom Pascal werkt. We zijn een eindje met hem meegelopen, maar toen moesten we terug naar Amanda.’

Claire kijkt me aan. Ik weet dat het niet de bedoeling is dat ik naar dat park ga met de kinderen. Ik zeg: ‘Ik dacht dat daar wat te doen was voor kinderen, daarom zijn we daar even gaan kijken.’

Tijdens het avondeten, zie ik dat Claire een WhatsApp berichtje binnenkrijgt, waar ze langer dan normaal naar kijkt. Ze is tegen het gebruik van de telefoon aan tafel, maar als er een bericht binnenkomt, checkt ze of het niet iets urgents van het werk is. In dat geval excuseert ze zich en gaat ze naar een andere kamer om het af te handelen, maar nu kijkt ze mij aan. Ze kijkt nog eens op haar telefoon en legt die dan weer neer.

Pas nadat de kinderen in bed liggen, spreekt ze me erover aan. Ze laat mij haar telefoon zien en ik zie het appje van Pascal: ‘Hi zusje. Is dit jullie nieuwe au-pair? Ziet er lekker uit, maar volkomen gestoord?’

Dit is het onderschrift bij de foto die hij vanmiddag van ons maakte. Ik zie mezelf stralend op het bankje zitten, met de kinderen naast me.

‘Ik heb net met mijn broer gebeld. Ben jij nou echt helemaal gek geworden? Je gaat naar een park waar je niet hoort te zijn en zegt dat je de moeder bent van mijn twee kinderen. Een weduwe, heb je dat tegen Pascal gezegd?’

Ik weet niet wat ik hierop moet zeggen. Dit wordt het einde van mijn baan hier denk ik, maar dan redt Marc me. Hij slaat zijn arm om Claire heen en zegt: ‘Iedere vrouw zou de moeder willen zijn van die twee prachtige kinderen die jij op de wereld hebt gezet en hebt opgevoed.’

Hij kust Claire op haar mond en ik bedenk dat hij dat niet eerder heeft gedaan in mijn bijzijn. Snel vlucht ik naar boven naar mijn appartement. Ik doe mijn kamerdeur op slot.

Ik lees het contract nog eens goed door en zie dat ik nog een langweekend vrij mag nemen. Toch is Claire is geïrriteerd als ik dat aanvraag.

‘Had je dat niet in één keer kunnen aanvragen? Dan had ik daar in mijn planning rekening mee kunnen houden.’

Ik reageer niet. In dit soort situaties kun je maar beter niet proberen om je te verdedigen, heb ik gemerkt. Ik kan toch niets goed meer doen bij Claire. We proberen elkaar zoveel mogelijk te ontlopen. We zien elkaar alleen als de kinderen er ook bij zijn. Ze heeft alle reden om me op staande voet te ontslaan als au-pair, en ik begrijp niet goed waarom ze dat niet doet. Ik heb het aan Marc gevraagd en als verklaring zei hij: ‘Als jij weg bent komt er weer een andere au-pair.’

Net zoals Claire weet dat ik het met Marc doe, weet ik dat Marc het met de au-pairs voor me heeft gedaan en dat hij het met de au-pairs na mij ook weer zal doen.

Jessica reageerde meteen, toen ik appte dat ik met haar wilde afspreken. Ze had het natuurlijk wel gemakkelijk gevonden, als ik naar die villa van mijn oom was gekomen, maar daar heb ik geen zin in. Ik wil die mensen daar helemaal niet zien. Niet mijn oom, niet mijn demente tante, en ook niet de Aziatische meisjes die volgens Jessica door oom Adelbert misbruikt worden. De plek waar we elkaar zullen ontmoeten is voor mij goed met de trein te bereiken. Ik verheug me niet op dit weekend met mijn zus, maar ik kan het maar beter achter de rug hebben.

Vond je deze tekst leuk? Deze schrijver wil graag meer lezers. Je kunt hem/haar op de volgende manieren helpen:
- Geef hierboven een hartje. Meer hartjes betekent meer lezers voor deze tekst.
- Laat hier beneden een reactie achter. Ook dit trekt weer nieuwe lezers aan.
- Stuur dit verhaal naar iemand die van lezen houdt.
Namens de schrijver: heel erg bedankt voor je hulp!! ❤

*RedMaria