"Hoogmoed komt voor de val"
Nederlands spreekwoord
Nu eerst zuster Ada maar weer eens zien te vinden, om haar mijn bijzonderheden van de werkdag over te dragen. Dat duurt allemaal twee lang twee breed: er komt geen einde aan het wachten op Ada. Uiteindelijk tref ik haar al lopend aan, in de tred van haar gebruikelijke typische zusters-loopje: de bijna-rennen-stand, met een snelle ademhaling, ijver uitstralend, van de ene naar de andere bewoner.
Maar voor het overdrachtsmoment heeft ze dan plotseling w茅l alle tijd van de wereld. Je gooit er een kwartje in en je krijgt een rijksdaalder terug. Mens, wat kan die vrouw ratelen. En die jongens maar wachten. Maar goed. Ik heb hun buiten het zicht van Ada weten te houden. Dus mij hoor je niet klagen!
Na de overdracht vlucht ik gauw het klooster uit, voordat de jongens nog meer grappen gaan uithalen. Ik weet ook wel dat het alleen Tom was, die de steentjes gooide. Dat zag ik meteen aan het sorry-ik-heb-het-niet-gedaan-gezicht van Ruben. Ik moet mij eigenlijk nog omkleden, maar dat gaat allemaal te lang duren. Dan maar in die verpleegstersjurk terug naar Leiden fietsen.
Ik zeg Ada gedag en wens haar een rustige late dienst toe. Daarna loop ik door de donkere kloostergang naar buiten. De lichte, frisse buitenlucht danst mij tegemoet. Heerlijk: vrij! Daar sta ik dan, in vol ornaat op het grindpad van de statige oprijlaan van het klooster, gehuld in mijn hagelwitte verpleegstersjurk: nog helemaal wit en schoon na een lange en intensieve werkdag...het is een wonder dat ik de jurk zo wit heb weten te houden.
En ja, eerlijk is eerlijk: op die oprijlaan met die denkbeeldige rode loper, stralend in een lieflijk voorjaarszonnetje...dat geeft dan toch wel weer dat filmsterrengevoel! Ik hoef echt niet zozeer de ster van de film te zijn, maar het gevoel alsof ik in een film speel ja...daar word ik gelukkig van! En de jongens maar kijken. Ze zeggen niets, kijken alleen maar: Tom en die Ruben in 茅茅n van hun duizend gedaanteverwisselingen.
Ik vind het wel leuk en lief natuurlijk. Maar eigenlijk had ik het allerliefste gewild dat ik vanmorgen op mijn Raleigh naar het klooster was gekomen. Dan zou ik n煤 op de racefiets stappen en hard naar Noordwijk aan Zee fietsen. Desnoods in die verpleegstersjurk. Linea recta naar zee: vrijheid! Dan zou ik daar even heel hard gaan huilen om Piet en alle anderen en iedereen in de wereld. Dat had dan lekker niemand gehoord, omdat het huilen van de wind het nog altijd wint van m铆jn gehuil.
Maar ik kan niet racen naar Noordwijk, want ik ben vanmorgen op mijn langzame Fongers naar Warmond gefietst. En nu sta ik in mijn hagelwitte verpleegstersjurk en met mijn lange dikke blonde vlecht en alle haren strak naar achteren tegenover deze twee jongens, die ik nog niet kende toen ik op 22 januari 22 jaar werd.
Wat ik dan wel weer minder vind, dat is dat ze daar beiden op een nonchalante manier staan te roken. Waar贸m, denk ik dan. Ik zie dat Ruben – net als Tom – de shag 'Javaanse Jongens' rookt. Op het pakje shag pronken twee mooie Javaanse jongens, zittend op een muurtje en gehuld in Indonesische kledij...uiteraard met een shaggie in hun hand. Romantisch ja, totdat je het pakje opent. Want dan wordt het wel heel ingewikkeld om die shag te wikkelen in een vloeitje.
Tom is een kettingroker. Dat zal bij Ruben vast niet anders zijn. Ik snap dat hele roken niet. Ook al doen veel mensen het: roken. Ze hebben 贸f een shaggie in hun mond, 贸f ze zijn er eentje aan het draaien. Lijkt me ook zo beklemmend en onvrij: dat je niet zonder shag kunt. Dat dit het eerste is waar je de dag mee begint: een shaggie. Urgh! M谩n, ga naar buiten. Ga fietsen!
Als ik mijn blik op mijn Fongers werp, zie ik dat het er nu even niet in zit om op de fiets te stappen. Want het blijkt dat ik 贸贸k een lekke band heb, net als Ada. Ik zeg:
"O nee h猫 jongens... hoe kan d谩t nou weer!? Band lek!"
"Och Jenneke, wat vervelend nou!"
"Zuster Ada had ook al een lekke band."
"Wie is zuster Ada?"
"Dat is de vrouw waar ik vandaag mee werkte."
Ada had vanmiddag tijdens de overdracht verteld over haar lekke band. Ze had erbij gezegd dat je het beste over het grindpad kunt lopen in plaats van fietsen, om een lekke band te voorkomen. Toen dacht ik nog nou, ik fiets gewoon over dat grindpad, jammer dan. Ik houd niet van dat voorzichtige. Want dan kun je net zo goed onder een steen gaan leven. Nee hoor. Ik ga liever risico's aan. Maar nu zie ik dat ze toch wel gelijk heeft.
Er liggen hier scherpe voorwerpen op het grindpad. Dat komt door de bouwwerkzaamheden op het terrein. Door de jaren heen hebben mensen van alles meegenomen voor hun dierbaren op het kerkhof. Dus je vindt nog eens wat in de grond. Ik heb er laatst nog een paar serviesscherven gevonden, voor in mijn letterbak.
Als de aarde toch kon praten jongens, dan konden we aan de lopende band onze levensvragen stellen. De antwoorden kregen we dan vanzelf op een dienblad gepresenteerd!
De jongens kunnen hun gang wel gaan. Ze kunnen mij hier rustig achterlaten. Dus ik zeg:
"Gaan jullie vast maar. Ik ga wel lopen, met de fiets aan de hand."
Vond je deze tekst leuk? Deze schrijver wil graag meer lezers. Je kunt hem/haar op de volgende manieren helpen:
- Geef hierboven een hartje. Meer hartjes betekent meer lezers voor deze tekst.
- Laat hier beneden een reactie achter. Ook dit trekt weer nieuwe lezers aan.
- Stuur dit verhaal naar iemand die van lezen houdt.
Namens de schrijver: heel erg bedankt voor je hulp!! ❤
Reacties
Een reactie posten