Racefiets zonder bagagedrager - 9 Klooster

Het klungelige

Het onhandige

Het verlegene

Het slungelige:

het is goud waard

E*

Het is allemaal een rommeltje. Na vier jaar met Willem heb ik best grote stappen gemaakt. Maar toch...ik weet het niet. Het gaat van het één in het ander. Tom wil van alles weten over Willem. Hij wil er helemaal voor gaan met mij. Maar of ik er zelf dan ook voor wil gaan... dat is de vraag.

De deur van mijn studentenkamer is bezaaid met briefjes, omdat Tom zo vaak belt: "Wil je dít doorgeven aan Jennifer? Wil je dát doorgeven aan Jennifer?" En mijn huisgenoten maar braaf elke keer een briefje ophangen. Die briefjes zijn soms ware gedichtjes! Ik gooi ze nooit weg, maar bewaar ze in het blikje van moeke. Jurgen – de huisgenoot in de kamer naast de mijne – schrijft de hele dag door gedichten. Daarnaast studeert hij ook nog geschiedenis, net als Annemijn. Ze zitten naast elkaar in de collegebanken. Jurgen en ik seinen weleens via de muur gedichten naar elkaar, in codetaal. Dan maken we geluiden, die symbool staan voor de letters in onze gedichten.

Hoe heerlijk, om nu in een wereld van intellectuelen te verkeren! En dan gaat het mij niet om 'het intellectueel zijn', maar wel om het feit dat ik eindelijk het gevoel heb dat ik niet 'raar' ben, met mijn hele hebben en houden aan zielenroerselen en gedichtjes.

Zoals ik al zei: het gaat me allemaal veel te snel. Het leven, bedoel ik. Maar ja. Ik kies ook altijd weer van die extremen. Dus ik doe het allemaal zelf. Dat dan weer wel.

Gisterenavond ben ik met Annemijn uit mijn dak gegaan op Dance Classics – discomuziek uit de jaren 70 en 80 – in het Leids Vrijetijds Centrum (LVC), met die vriendelijke jongens bij de deur. Daar komen niet alleen studenten, maar ook werkende jongeren.

Er zat een hele rits jongens achter ons aan. Ook wel weer schattig: zodra wij eraan komen, springen ze vrolijk op, als jonge honden. Maar ze durven ons met geen vinger aan te raken! Dat komt vast omdat Annemijn zo'n sterke persoonlijkheid is.

Vanmorgen vroeg heb ik mij in de witte verpleegstersjurk gehesen, en ben ik op de Fongers richting Warmond gefietst. Ik ben nu de hele dag in dat troosteloze oude klooster aan het werk. Ik moet wel toegeven: het is een prachtig oud gebouw. Je voelt je net als een prinses, wanneer je daar via die lange oprit het grindpad op fietst. De rode loper ligt nog net niet voor je klaar! Maar aan de andere kant...als ik maar eens niet zoveel vóelde altijd. Want je voelt er de dood in de gangen hangen!

Het loopt tegen het einde van mijn dienst, maar daar trekken de collega's zich niets van aan. Want bewoner Piet moet nog wisselligging krijgen. En ik moet senior-zuster Ada assisteren bij de zorg voor Piet. Ze zeggen heus niet: "Joh, het is bijna 4 uur. Je hebt je de pleuris gewerkt en werkelijk álles gegeven. Dus ga maar lekker naar huis en verwen jezelf met een groot stuk vruchtenvlaai bij de koffie." Nee hoor. Daar hoef je niet op te rekenen.

En die verpleegsters...ze kijken zo serieus en somber uit hun ogen. Alsof er elke dag iemand doodgaat. Wat hier natuurlijk inderdaad ook wel regelmatig voorkomt. Maar ja, de sfeer wordt er bepaald niet beter van als je dan ook nog zo zuur gaat staan kijken.

Zuster Ada is op zich best aardig. Maar ze zegt er niet ene, en daar word ik stervenszenuwachtig van. Ja, dat is een uitdrukking van mijn moeder: dat zegt ze over mensen die bijna nooit iets zeggen. En het woord 'stervenszenuwachtig', dat heb ik ook van mama. Maar eerlijk is eerlijk: betreffende Ada's werkervaring kan ik nog veel van haar leren. Want ik kom natuurlijk nog maar nét kijken in de verpleging.

Nou, wij dus naar Piet. Hij woont op de eerste verdieping van het oude klooster. Gelukkig is er een groot raam in zijn kamer, waardoor het er niet zo ongezellig donker is als in de gangen van het klooster. Dankzij dat grote raam baadt Piet regelmatig in het licht.

Het maakt me blij dat Piet veel zonnestralen in zijn kamer krijgt!

Ik ken Piet nog maar net, maar ik ben dol op die man. Hij is rond de veertig jaar oud, en woont nu al in een verpleeghuis. Piet is doodziek: vel over been. En dat gaat mij dus weer door merg en been.

Er is hem medegedeeld dat hij binnenkort doodgaat aan kanker. Met één zin waren ze klaar met het gesprek. Zo gaat dat hier. Alles wordt doodgezwegen. En dus is het doodstil in de kamer van Piet: daar waar de dood reeds is aangekondigd.

Als je uit zijn raam kijkt, dan kijk je zo uit op de ruïne, omgeven door de graven van de begraafplaats. Ofwel: de nabije toekomst van Piet. Het is de ruïne van de oude Matthijskerk. De kerk brandde gedeeltelijk af tijdens het beleg van Leiden, in 1573. De Leidenaars staken hun eigen kerk in brand, om te voorkomen dat de Spanjaarden daar een veilig onderkomen zouden vinden. Dat vertelde Tom, toen we er vorige week langs fietsten, op weg naar het strand.

Ik zei ik tegen Tom:

"Ik vind dat best gek: dat je iets belangrijks van jezelf afbreekt, om je te verdedigen tegen anderen. Zo zou het toch niet moeten gaan in het leven."

Tom gedraagt zich meestal wat kinderlijk. Ik moet toegeven dat ik mij daar behoorlijk aan stoor. En dat ik mij om die reden afvraag of wij wel bij elkaar passen.

Maar eigenlijk is Tom heel wijs!

Hij heeft een grotere algemene ontwikkeling dan ik.

Vond je deze tekst leuk? Deze schrijver wil graag meer lezers. Je kunt hem/haar op de volgende manieren helpen:
- Geef hierboven een hartje. Meer hartjes betekent meer lezers voor deze tekst.
- Laat hier beneden een reactie achter. Ook dit trekt weer nieuwe lezers aan.
- Stuur dit verhaal naar iemand die van lezen houdt.
Namens de schrijver: heel erg bedankt voor je hulp!! ❤

*RacefietszB