4e ETAPPE Boston (Massachusetts) — Westerly (Rhode Island) 120 miles
‘Je zit verkeerd.’
‘Hoezo verkeerd? We rijden gewoon almaar rechtdoor, er zijn hier geen zijwegen, kijk maar op de gps.’
‘Ik heb al heel lang geen bord meer gezien en ook geen At the èèènd of the roawd gehoord.’
‘Dat komt nog wel, op zo’n recht doorgaande weg kun je toch echt niet verkeerd rijden.’
‘Daar komt een bord aan… US 6, hoe kan dat nou?’
‘Ach, dat heb je verkeerd gezien, daar stond vast US 1 op.’
‘Ik zag het getal zes.’
‘Welnee, we reden te hard, je zult het wel verkeerd gezien hebben.’
‘Ik weet wat ik heb gezien en ik heb een zes gezien.’
‘Kijk dan eens op de kaart of er hier een US 6 loopt. Dat zal vast wel niet. Je hebt het gewoon verkeerd gezien.’
Kaartgeritsel.
‘De US 6 loop recht naar het westen, naar Hartford in Connecticut.
Wij moeten naar het zuiden.’
‘Rijden we nu naar het westen dan?’
‘Weet ik veel, jij zegt altijd dat je weet in welke richting we rijden als je naar de zon kijkt.’
Het regent. Het is ongezellig. Zowel binnen als buiten de auto.
‘Daar komt een bord aan met een plaatsnaam, dan weten we het zeker. Killingly.’
‘Killingly?’
‘Killingly!’
‘Waar ligt dat?’
‘Weet ik veel, jij zit op de kaart te kijken.’
Kaartgeritsel.
‘Killingly ligt ten westen van Providence, op de weg naar Hartford. Wij moeten naar het zuiden.’
‘Ja, hallo, ik weet ook wel dat we naar het zuiden moeten. Op welke weg zitten we dan?’
‘Op de US 6.’
‘Weet je dat zeker?’
Boze stilte.
Nog meer boze stilte.
‘Volgens de gps moeten we zo meteen op de Interstate 395 naar links.’
‘De 395? Hoe kan dat nou? We reden toch parallel aan de 95?
Waar loopt die 395 dan?’
‘Hier.’
Een boze wijsvinger priemt naar voren waar een bord in zicht komt van de kruising met de 395.
We stoppen bij het benzinestation vlak voor de oprit en bestuderen de kaart. We zijn dertig mijl afgedwaald.
‘Wat doen we nu?’
‘Als we ons plan willen uitvoeren, moeten we dat hele eind terug naar Providence en daar de US 1 weer oppikken.’
‘Dertig mijl terug over deze kloteweg door dit kloteweer?’
Stilte.
Nog meer stilte.
‘We lijken wel gek!’
We kijken elkaar aan en tegelijk met een waterig zonnetje breekt een grimlachje door.
‘Dit is Rhode Island, pas de vierde staat die we aandoen. Van de vijftien. Gaan we nu het doel al opgeven om de hele US 1 te rijden, elke meter van die verdomde US 1…?’
‘Het is niet onze schuld. Het stond gewoon slecht aangegeven in Providence.’
‘Precies, het is niet onze schuld. We gaan hier naar het zuiden op de 395 en pikken de US 1 dan weer op bij… eens kijken… bij de plaats Westerly. Dan nemen we nog net een klein hoekje mee van deze staat.’
‘En we zeggen tegen niemand dat we een stukkie US 1 hebben overgeslagen.’
‘Rhode Island, wat is dat trouwens voor een prutsstaatje? Het heet eiland, maar het is helemaal geen eiland.’
‘Ze houden hier duidelijk minder van de US 1 dan wij.’
‘Er is hier niets, we willen hier niet zijn.’
‘Wij zijn vrij. We moeten niks.’
‘We hoeven aan niemand verantwoording af te leggen.’
We eten energierepen en koek uit de noodvoorraad. We gaan niet stoppen voor de lunch. Niet in Rhode Island.
Na de illegale omweg over de snelweg door Connecticut rijden we vlak voor Westerly de staat Rhode Island weer binnen. Er staat een bord langs de staatsgrens: In 1776 was Rhode Island de eerste kolonie die zich onafhankelijk verklaarde van de Engelse koning. Het was de voorbode van de onafhankelijkheidsoorlog en het begin van het onafhankelijke land: the United States of America.
‘Hmmmpf. De eerste. Nou nou.’
‘Niet zo chagrijnig! Ze hebben hier verder niks. Geef ze dat nou.’
‘Hier staat dat Nederlandse kolonisten die per schip aankwamen de staat zijn naam hebben gegeven: Rood Eiland. Het leek een eiland vanaf zee, en er hing een rode waas overheen.’
‘Geen wonder dat ze ons hier niet moeten, wij hebben ze opgezadeld met die achterlijke naam.’
In verenigd voornemen om niets in Rhode Island meer leuk te vinden, rijden we Westerly binnen.
‘Het is hier zo dood als een pier.’
‘Komt omdat het Rhode Island is. Rhode Island houdt niet van ons.’
‘Kijk daar, een bord: Atlantic Beach Amusement Park.’
We besluiten te gaan kijken, ook al voert dat ons weer van de US 1 af. Het is net als met roken: de eerste sigaret nadat je bent gestopt is het moeilijkst. Alle volgende sigaretten daarna weer gemakkelijk. Zo is het ook met de US 1. De eerste beslissing om een stukkie over te slaan was moeilijk. De tweede overtreding doen we fluitend.
De zon schijnt weer volop wanneer we aankomen bij het pretpark. Het is een combinatie van een strand, een speeltuin en een kermis. Er zijn weinig mensen, het is oktober en het regende een groot deel van de dag. We kopen kaartjes en wandelen er rond. We zien families met kleine kinderen en enkele sjofel geklede mannen. Zijn dat zwervers? Wat doen die in een Beach Park?
https://www.bijonsopderedactie.nl/over-ons/verhalenverteller/oostkust-van-amerika/
Vond je deze tekst leuk? Deze schrijver wil graag meer lezers. Je kunt hem/haar op de volgende manieren helpen:
- Geef hierboven een hartje. Meer hartjes betekent meer lezers voor deze tekst.
- Laat hier beneden een reactie achter. Ook dit trekt weer nieuwe lezers aan.
- Stuur dit verhaal naar iemand die van lezen houdt.
Namens de schrijver: heel erg bedankt voor je hulp!! ❤
Reacties
Een reactie posten