2e ETAPPE Belfast (Maine) — Portsmouth (New Hampshire) 150 miles
Een mooi vissersplaatsje hoor, dat Belfast, schattig om te zien als je erdoorheen rijdt. Nogal stil en saai als je erdoorheen loopt. Meestal zie je meer wanneer je loopt dan wanneer je rijdt. In Amerika niet.
De trip naar Portland gaat traag, de US 1 kronkelt door allerlei kleine dorpen zoals Camden, wat volgens onze in Fort Kent aangeschafte tweedehands toeristische gids voor Maine een heel mooi plaatsje zou moeten zijn. Behalve een half dozijn oudere huizen in het centrum zien wij niets bijzonders. We naderen het dichtstbevolkte deel van Maine, en de natuur valt een beetje tegen. De kust is hier een stuk minder ruig dan we verwacht hadden. Die ruigheid zou te vinden zijn in het binnenland, maar ons plan verbiedt ons om de kust te verlaten. De US 1 volgt immers de kust. We krijgen wel een goed besef van de uitgestrektheid van dit land, en daarmee van de enormiteit van de aan onszelf opgelegde taak. Op onze kaart van de Verenigde Staten, waar we de hele route hebben ingekleurd, zijn we na tweeënhalve dag rijden amper twee centimeter opgeschoten. Het gps-systeem in onze huurauto geeft een astronomisch getal als afstand tot Key West. We hebben het systeem zo ingesteld dat een zakelijke vrouwenstem ons helemaal tot Florida zal begeleiden met nuttige richtingaanwijzingen.
In Freeport stoppen we bij het beroemde warenhuis van L.L. Bean, een familiebedrijf dat al meer dan honderd jaar bestaat. En dat is heel lang, in de VS. Vierentwintig uur per dag open. Bekend om het extreem vriendelijke winkelpersoneel. We treffen een verkoper bij de jeans die zegt dat hij blij is niet meer op commissiebasis te werken. Voorheen werkte hij bij Mercedes en hij werd daar gek van de stress van het móéten verkopen.
Overal in dit land is het winkelpersoneel vriendelijk, maar hier zijn de medewerkers nog veel vriendelijker, op het gênante af. Met tassen vol spullen voor een habbekrats en volledig bewust van het feit dat vriendelijke service leidt tot aankopen, rijden we Portland binnen, de hoofdstad van deze staat.
De Old Port is een gebied vol contrasten. Een mengsel van een echt havengebied met vissersboten, kranen, vrachtwagens en van die woeste types die altijd in havens werken, met kleine, chique winkeltjes, zowel voor toeristen als inwoners-met-geld, afgewisseld met moderne kantoorgebouwen, vreettentjes en chique restaurants. En dat mengt allemaal hier.
We zouden er langer hebben moeten rondkijken, maar we voelen het getal van de gps in onze rug duwen. Na een paar dagen merken we op dat tussen alle zakelijke aanwijzingen van onze gps-stem, zoals een afgemeten links, rechts, over een mijl rechtdoor op het kruispunt, er één zin is die onze stem heel bijzonder uitspreekt: At the end of the road… (en dan gevolgd door links of rechts). Eigenlijk zegt ze: At the èèènd of the roawd…
‘Dat klinkt zo zwoel omdat ze de “e” van end een beetje uitrekt terwijl haar stem omlaaggaat en omdat ze een ondeugende w weet te persen in het woord road.’
‘Zwoel? Veel meer dan zwoel, zeg maar gerust plakkerig.’
We brullen het vaak mee als de stem weer aanzet tot het uitspreken van deze zin.
Het is al wat later in de middag als we Portsmouth bereiken. Dat betekent dat we de grens van Maine over zijn en we een klein stukje door de staat New Hampshire gaan rijden. Portsmouth is een gezellig stadje, Europees bijna, met terrasjes op een marktplein en alle knusheid van een levendig haventje, dat voor Amerikanen zo bijzonder en voor ons zo gewoon is.
We checken in bij het eerste het beste hotel down town en strijken neer op een van de terrassen, mooi belicht door de avondzon.
‘Hi, my name is Chrystal and I will be your server tonight.’
‘Hi Chrystal.’
‘What can I get you, folks?’
‘Wat voor bier heb je op de tap?’
Chrystal ratelt een hele reeks lokale biertjes af, maar we herkennen geen van de namen.
‘We hebben ook Sam Adams,’ zegt ze behulpzaam.
Het beroemdste bier van New-England, dat kennen we. Doe maar, knikken we.
Twee biertjes, een hamburger & fries verder — nog geen drie kwartier verstreken — merken we aan Chrystal dat ze onze mooie tafel in de ondergaande zon graag zou willen geven aan enkele van de dinergasten die ongeduldig in de rij de mensen op het terras staan weg te kijken. We vragen haar of we ergens een ijsje kunnen kopen als toetje, en wat er zoal te zien is in deze plaats. Ze wijst enthousiast naar een ijszaak verderop langs de haven, blij dat we aanstalten lijken te maken om te vertrekken, en dan zegt ze dat het meest interessante gebouw van Portsmouth de oude katholieke kerk is.
‘Meer dan honderd jaar oud,’ zegt ze trots.
‘En behalve oud, is er verder nog iets bijzonders aan die kerk?’ vragen wij, niet erg onder de indruk van die honderd jaar.
‘Helemaal van hout,’ zegt ze nog trotser.
Leuk, zo’n enthousiaste Amerikaanse, maar de meeste oude huizen en kerken zijn helemaal van hout hier in New England. We hebben immers de reisgids gelezen.
Klaarblijkelijk ziet ze de twijfel op onze gezichten. Ze buigt zich naar ons toe terwijl ze de rekening op tafel legt. ‘Er gebeuren daar wonderen,’ fluistert ze. ‘Er zijn daar ongelovigen binnengegaan, en diepgelovig weer naar buiten gekomen…’
We begrijpen dat Chrystal diepgelovig is en ons voor een stelletje ongelovigen aanziet. We danken haar hartelijk, rekenen af, kopen een ijsje en als dat op is, lopen we langs het John Langdon House — George Washington slept here in 1789 — maar dat is al gesloten voor vandaag. Dan staan we voor de ingang van Chrystals miraculeuze, maar toch enigszins onooglijke kerkje. Dat laatste zien we eigenlijk pas wanneer we ’s avonds de foto’s terugkijken. We gaan naar binnen, lopen een rondje en komen even ongelovig naar buiten als we naar binnen zijn gegaan.
https://www.bijonsopderedactie.nl/over-ons/verhalenverteller/oostkust-van-amerika/
Reacties
Een reactie posten