Tjeerd
342 jaar voor nu
Op zijn hurken zit hij tussen de rotsen in het zonlicht. De zoutdruppels op zijn zwarte, glimmende huid, van het opspattende zeewater. Zijn natte broek spant om zijn zijn gespierde bovenbenen. Het stokje trilt in zijn hand en hij tuurt ingespannen naar de spleet tussen de stenen.
“Een zilverslak dan?” zeg ik.
“Massa, het is toch geen slak. Het is een… Een...”
“Noem me geen Massa, hou op met die onzin.”
‘In orde, Massa,” zegt hij en hij lacht terwijl hij ingespannen naar de spleet blijft kijken.
“Ik meen het Gilby, ik voel me er ongemakkelijk bij.”
Plots steekt hij toe, maakt een ronddraaiende beweging met zijn boomstam van een arm, verplaatst zijn ene been zodat hij nu wijdbeens en half geknield boven de rotsspleet zit en ik een riant uitzicht heb op zijn kruis. Wat daar toch voor massa in moet zitten. Hij verschijnt ‘s nachts in mijn dromen. Met zijn Massa.
“De pot, snel,” kreunt hij.
“Oh scheisse,” zeg ik en ik laat de tas op de rotsen zakken en open de klep. De potten liggen allemaal door elkaar en deksels zijn nog niet aan de hengsels bevestigd. De metalen klingelen tegen het glas en haken in elkaar.
“Snel Tjeerd, hij wringt zich los,” het is de eerste keer dat hij me bij mijn voornaam noemt. Het voelt wel fijn en intiem. Heeft hij toch geluisterd?
Ik trek een willekeurige pot en een los deksel zonder rubber uit de tas en stap over de scherpe rotsen naar hem toe. “Doe maar,” zeg ik terwijl ik de pot ophoud.
Het trekt het zwarte beest omhoog. Het heeft zich rond het stokje gewikkeld en zeewater druipt van zijn glimmende zwarte huid. “Hier,” zegt hij. Hij leunt met zijn blote, hete schouder tegen mijn overhemd en ik kan het niet nalaten allerlei bijgedachten te hebben als hij zijn stokje in mijn potje duwt.
Ook hij moet de symboliek zien, want met zijn bolle, gele ogen kijkt hij me een ogenblik lang aan.
“Daddy dan?” zegt hij.
“Hou op. Alsjeblieft.”
Lachend en hoofdschuddend loopt hij met grote passen over de rotsen. Zijn bilspieren doen denken aan een paard. Een hete hengst, steigerend in de koraal.
Ik trek het stokje eruit. Het beestje zit nu tegen het glas geplakt. Ik zak op mijn hurken en in een opening tussen de rotsen laat ik wat zeewater in het potje lopen. Bij de tas duw ik een deksel in een hengsel en haak het aan de pot vast. Ik span er een rubber omheen en sluit de pot. Op een label schrijf ik datum, tijd en vindplaats en dat bevestig ik met het roodwitte bindtouw aan het hengsel. Ik zet de pot op de rotsen. Dat ziet er best wel wetenschappelijk uit zo. Word ik ooit een echte wetenschapper? Of speel ik maar dat ik er eentje ben? Of moet je het eerst spelen en ben je het dan vanzelf?
Ik kijk omhoog. Achter de pot doemen de gekartelde randen van De Breach geel en wit op in het heldere zonlicht. Wat heeft in godsnaam die muur kapot gekregen? Welke enorme kracht is hier doorheen gebeukt? Het bijzondere is, dat De Breach samenvalt met de overgang van zee naar bos. Zou dat er iets mee te maken hebben?
Het zeewater kabbelt tussen de rotsen.
Vond je deze tekst leuk? Deze schrijver wil graag meer lezers. Je kunt hem/haar op de volgende manieren helpen:
- Geef hierboven een hartje. Meer hartjes betekent meer lezers voor deze tekst.
- Laat hier beneden een reactie achter. Ook dit trekt weer nieuwe lezers aan.
- Stuur dit verhaal naar iemand die van lezen houdt.
Namens de schrijver: heel erg bedankt voor je hulp!! ❤
Die tangconstructie is een doorn in het oog.
BeantwoordenVerwijderen