Leeg - Albert Huberts

De kamer ruikt nog naar hem. Verrast blijft ze in de deuropening staan, haar armen vol schoon beddengoed. Ze ligt weer naast hem, haar hoofd op zijn borst, zijn kin op haar hoofd, zijn handen om haar lijf, zijn warmte in haar schoot, zijn adem langs haar hals. Ze doet een verwarde stap terug. Verdomme, ze had hier op voorbereid moeten zijn. Het is logisch dat de slaapkamer nog naar hem ruikt, hij heeft er immers twee maanden in gelegen. Liggen sterven, denkt ze en drukt de gedachte weg. Kom op, naar binnen. Je hebt vaker een bed verschoond.

Het tweepersoons bed ligt er nog hetzelfde bij en ze aarzelt bij het zien van de afdruk in het kussen – even in het bed kruipen, liggen waar hij lag, zijn lichaam voelen in de rondingen. Stel je niet aan, hij is weg, dit is gewoon een bed, een bed dat moet worden verschoond. Ze legt het beddengoed op de stoel naast het bed, pakt het kussen beet, schudt het op en begint de kussensloop er af te halen. Dan wordt het haar te veel en staat ze minutenlang voorovergebogen over het bed, haar gezicht in het kussen gedrukt, schokschouderend te snikken. Ze mag van zichzelf. Voor het eerst sinds. Sinds.

Vijf dagen geregel, vrienden en familie ontvangen, kinderen troosten: zij was alleen maar met anderen bezig geweest. Vandaag is de eerste dag voor haarzelf. Iedereen eindelijk de deur uit, kinderen naar school, het geregel gedaan. Ze had zich voorgenomen dat te doen waar ze het meest tegenop zag en nu lukt het haar niet. Had ze toch op het aanbod van haar zus in moeten gaan? Nee, ze vindt dat ze het zelf moet doen. Hij is háár man geweest. Ze veegt haar ogen droog en haalt de sloop van het kussen. Ze verfrommelt de sloop tot een prop en gooit die op de grond. Diep ademhalen, meid. Ze concentreert zich met alle macht op het verschonen van het kussen en ze slaagt er wonderwel in de schone sloop eromheen te trekken. Schouderklopje.

Het dekbed dat hem pijn deed, de laatste dagen. Alles deed hem pijn. Dus mocht hij bloot liggen, echt bloot, met dat magere lijf. Aan zijn achterkant kon ze niks doen, maar zo voelde hij in ieder geval voor de helft minder pijn. En de kamer natuurlijk bloedheet stoken, want hij miste de energie om zich warm te houden. Behalve als de kinderen langskwamen, dan legde ze het dekbed o zo zachtjes over hem heen. Vreemd eigenlijk dat schaamte zwaarder weegt dan pijn. Ze ziet hem weer voor zich, uitgestrekt liggend op zijn rug, armen naast het lichaam met toch altijd die glimlach als ze de kamer binnen kwam. Dat lukte hem tot het allerlaatst. Ze vouwt het verschoonde dekbed op en legt het aan haar zijde van het bed.

Het laken met het zeiltje eronder. Ze verschoonde het liever een paar keer per dag dan dat ze hem een luier aantrok. Haar man, haar Mark, haar bink, in een luier? Dat nooit. Ze discussieerde er met hem over, maakte zelfs ruzie. Uiteindelijk begreep hij het en liet hij zich gewillig wassen door haar. Een dierbare herinnering. Op een gegeven moment zijn alle herinneringen dierbaar. De laatste uren waren stil geweest. Ze had zijn hand vastgehouden en verder niet geweten wat te doen. Net als de dokter. En toen was Mark dood. Dat zeiltje gaat rechtstreeks in de vuilnisbak. Zo dierbaar is die herinnering nou ook weer niet.

Ze strijkt het laken glad en trekt het opgevouwen dekbed naar zijn voeteneind. Klaar. Toch zal ze vannacht weer in het logeerbed slapen. Morgen en overmorgen ook. Het is nog te vroeg. Het slijt, zeggen ze, hebben ze de afgelopen dagen steeds weer gezegd. Maar slijten doet pijn en dat zeggen ze er niet bij. En ze wil niet dat het slijt omdat hij meeslijt totdat er alleen nog vage herinneringen zijn. Toch zal het zo gaan, weet ze. Ze kan hem niet meenemen. Dat haat ze.

Naast de deur staat de prullenbak, met onderin een laagje papieren zakdoekjes van vorige week. Ze pakt hem op en veegt er in één haal alle medicijnen in die nog op het nachtkastje staan. Medicijnen die nu geen nut hebben en eigenlijk nooit hebben gehad. Daar ligt ook nog het boek waar ze hem uit voorlas, De ondraaglijke lichtheid van het bestaan van Milan Kundera. Dat mag blijven liggen. Dat hielp wel.

Ze kijkt de kamer rond. Schoon, onpersoonlijk. Niemand zou kunnen weten dat hier vorige week iemand was gestorven. Bijna klaar, nog een allerlaatste taak. Met gesloten ogen snuift ze de lucht diep in en prent de geur in haar geheugen. Dan loopt ze naar de dubbele ramen en gooit ze wijdopen. Koude winterlucht slaat naar binnen. Ze zuigt de lucht op en geniet een paar minuten van het tintelende gevoel op haar wangen. Dan sluit ze de ramen en test de geur van de kamer. Ze knikt tevreden. Nu is hij echt leeg.

Vond je deze tekst leuk? Deze schrijver wil graag meer lezers. Je kunt hem/haar op de volgende manieren helpen:
- Geef hierboven een hartje. Meer hartjes betekent meer lezers voor deze tekst.
- Laat hier beneden een reactie achter. Ook dit trekt weer nieuwe lezers aan.
- Stuur dit verhaal naar iemand die van lezen houdt.
Namens de schrijver: heel erg bedankt voor je hulp!! ❤