Jan van der Ham - Shamar Devan

'Weet je wat ze me hebben aangedaan?' snauwt Miranda. Ze reikt naar haar gifgroene topje, doet het hoger. 'Ik heb me nog nooit zó onveilig gevoeld als daar.' Ze perst haar lippen op elkaar en slikt. 'Het is een prachtig eiland… Maar die n***** verpesten het voor iedereen.'

'Let op je taal, Miranda,' zegt Jan van achter de camera. Hij zit tegenover haar aan haar grijze woontafel. Haar koffie heeft hij met een grimas afgewezen, er zat lippenstift op de koffiekopjes. Voor zijn tv-programma komt hij vaak bij mensen thuis om ze te interviewen. En het zijn lang niet altijd de schoonste huizen. Maar dit huis ligt ver onder zijn grens. Ontvang je gasten niet met de geur van hondenpis, mompelde hij zacht toen hij binnenkwam, zodat ze het niet zou horen. Misschien had hij er ook nog 'make-up doos' achteraan gezegd. 'Dat knippen we eruit.'

De cameraman knikt.

Miranda gaat zonder pardon door met haar verhaal. 'Denk je even je resort uit te kunnen, maar nee. Je moet continu op je hoede zijn. Hou op hoor.' Ze rolt met haar ogen. 'Waarom moesten ze precies mij hebben?' Haar stem breekt bij het laatste woord en er verschijnen tranen in haar ogen. Met haar rechterwijsvinger, waar een veer op staat getatoeëerd, veegt ze de tranen weg.

'Wie zijn hier verantwoordelijk voor?' vraagt Jan op serieuze toon, hij ziet de kijkcijfers al voor zich.

Zonder aarzelen pakt Miranda haar telefoon uit haar buideltasje en laat een foto van haar en twee zwarte mannen zien. Ze staan voor een grijs hek. Één heeft lange dreadlocks, de ander is kaal. 'Kida en Yous.'

'Interessant.' Jan haalt zijn hand door zijn grijze krullen, hoe gaat hij hen in hemelsnaam vinden op dat eiland? Ze kunnen overal zitten.

'Dat geld dat ik kwijt ben, kan me gestolen worden. Ik wil wraak. Breng ze op hun knieën! Wie het met Jan van der Ham aan de stok krijgt, kan maar beter vast beginnen met rennen.'

Jan lacht, maar kijkt verontrust toe als Miranda de camera met haar opgespoten lippen een kus toe blaast. Alsof dat nog niet genoeg is, steekt ze haar middelvinger op, waar een schorpioen op staat. Zo'n programma is dit niet, denkt hij.

Kida neemt een diepe hijs van zijn joint en blaast de rook langzaam uit. Hij heeft een versleten, blauwe polo aan en op zijn kale hoofd staat een zonnebril. Luisterend naar de dancehall muziek, die uit een gettoblaster komt, leunt hij tegen de muur van de kerk. 'Dit is de goede leven,' zegt hij tegen Yous, die naast hem staat. Hij knikt slechts, bij Yous een teken dat hij het meer dan eens met je is.

'Alleen jammer dat we ons ding niet meer kunnen doen in de haven. Die flikken naaien je altijd.' Kida maakt een afkeurend geluid met zijn tong. 'No respek. Ze zijn overal waar toeristen zijn. Alleen de resorts mogen blijkbaar hun geld hebben.'

Ze staan midden in het centrum, bij een oude kerk. Uit 1856, las Kida op een bordje. Het wemelt er van mannen zoals zij. Ze proberen allemaal hun brood te verdienen. Eerst was het in de haven precies zo. Maar sinds de politie besloot om er extra veel te patrouilleren, zijn ze naar hier verdreven. Het werkt hier prima, genoeg toeristen, maar bij de haven snakte ten minste niemand naar ventilatoren en ijs. Alleen in de avond is de temperatuur uit te houden, maar dan is er niemand. Dan hebben ze 'feestjes' in hun resort. Met goedkoop bier, bingo en net zo afgezaagde muziek. Kida mag van geluk spreken als hij 's nachts een oog dicht doet met 'sweet Caroline' dat overal om hem heen klinkt.

'Ik was die cruiseschepen toch zat,' snauwt Yous, terwijl hij met één van zijn dreadlocks speelt.

Iedereen op het eiland vindt de grote, witte schepen in de haven intimiderend. Met de glijbanen en de oranje reddingsboten. Hoe het de haven overschaduwt, hoe duizenden westerlingen ervan aan land komen. Hoe ze lamlendig tegen mensen als Kida en Yous aanlopen. Ja, hun bekrompenheid is angstaanjagend.

Een witte vrouw met geblondeerd haar en opgespoten lippen kijkt ongeïnteresseerd naar het bordje waarop informatie staat over de kerk. Ze draagt een felroze jurkje en een buideltasje. Yous en Kida kijken elkaar aan en knikken. Het perfecte slachtoffer.

'Hé, mevrouw!' roept Yous.

De vrouw kijkt op en ontmoet de ogen van de twee.

'Saai hè, Die bordjes?'

Ze fronst, vind het gek dat Yous hem aanspreekt. 'Nogal ja.'

'Rondleiding door de stad nodig?'

'Waarom?' Ze knijpt haar ogen half dicht.

Kida en Yous kijken elkaar aan, grijnzen. Bij dit soort vrouwen werkt dezelfde truc altijd.

'Nou… Je leek ons een prachtige dame,' zegt Kida.

De vrouw glimlacht en bloost licht als een rijpende tomaat. Kida reikt naar haar rechterhand en geeft hem een kus, om haar middelvinger en haar wijsvinger zit folie die pas gezette tatoeages bedekt.

'Hoe heet je?' vraagt Kida.

'Miranda.'

'Mooie naam,' zegt Yous, alsof ze nog niet genoeg gecharmeerd is.

Dit hoeft niet lang te duren, als dat wijf maar doorloopt, denkt Kida. Twintig minuutjes. Eerst nemen Yous en Kida hun slachtoffer altijd mee naar de oude gevangenis, ze zeggen wat jaartallen en bijzonderheden en gaan weer door naar de andere plek. Ze doen hetzelfde met Miranda, maar ze lijkt eerder oog te hebben voor de lippen van Kida dan de bezienswaardigheden. Ze vinden het prima, want het gaat hun niet om de rondleiding. Miranda doet haar best haar twee aanbidders bij te benen de rest van de rondleiding. Ze heeft het er voor over. Na het huis van een slavenmeester, een molen en een oude muziekschool, is het tijd voor het laatste onderdeel.

'Nu gaan we je dit eiland in zijn puurste vorm laten zien,' zegt Kida. 'In het hotel leer je verdomme niks.'

Miranda's ogen worden groot. 'Kom maar op.'

Kida heeft geen idee waarom ze het op een seksuele manier zegt. Ze is één en al wanhoop.

Langzaam veranderen de gezellige boetiekjes en cafés langs de weg in garages en grijze hekken. Vanaf nu komt er geen westers stel meer voorbij lopen, met een waaier of kaart in de hand. Kida en Yous blijven maar herhalen dat dit haar enige kans is om dit te ervaren. Als ze steeds meer om haar heen begint te kijken en weg deinst voor vage figuren die passeren, doet Kida zijn arm over haar schouder. Precies wat ze wil, weet Kida uit ervaring.

'Vind je dit fijn?'

Ze knikt.

'Yous, maak een foto van ons.'

Hij neemt Miranda's mobieltje aan en neemt een selfie waarop allen vrolijk lachen. Een leuk aandenken.

Zo lopen ze tot ze bij een garage aankomen. Miranda heeft amper door dat ze de ruimte, die ruikt naar roest en verf, betreden door de aandacht die Kida haar geeft. Aandacht die ze waarschijnlijk nooit eerder heeft gehad. Ze gebaren Miranda om te gaan zitten aan het houten tafeltje dat er staat. Ze doen hetzelfde.

'Nou, heb je het leuk gehad?' vraagt Yous. Zijn woorden galmen door de bijna lege garage.

Ze knijpt haar ogen half dicht en houdt haar hoofd scheef. Had ze een happy ending verwacht of zo? denkt Kida. 'Wij vonden het in ieder geval leuk.'

'Ik eh… Ik ook.' Miranda houdt zich duidelijk in, probeert niet met haar ogen te rollen.

'Honderd dollar,' zegt Yous kortaf.

'Wat?'

'Honderd dollar. Betalen.'

Miranda's mond valt open. 'Maar… Maar dat is afzetterij!'

'Niets op deze wereld is gratis,' zegt Yous.

Ze rolt overdreven met haar ogen en staat op van haar stoel en loopt richting de deur. Niets houdt haar tegen. Iets waar niet veel slachtoffers de ballen voor hebben.

'Hoe ga je de weg naar je resort terugvinden zonder ons?' Yous lacht.

Ze draait zich om, haar ogen branden van furie. Ze wil iets zeggen maar beseft dat Yous gelijk heeft. Tegen haar zin tast ze in haar buideltasje, ze haalt er een portemonnee uit. 'We hadden het vanavond zo gezellig kunnen hebben,' zegt ze, bijna tegen zichzelf.

Kida en Yous lachen alleen maar en nemen haar biljetten in ontvangst. Op de weg terug naar de kerk zegt niemand iets. Yous zoekt slechts oogcontact met Kida, laat een glimp van Miranda's geld uit zijn broekzak zien. Waarop Kida grijnst.

Jan staat in een straat waar veel motors langs scheren. Het ruikt er naar benzine en geroosterde kip. Langs de weg staan palmbomen die hem het gevoel van vakantie geven. Maar daar is hij niet voor op dit eiland, hij is er om Miranda te wreken.

Hij heeft een leren schoudertas om zijn schouder. Erin zit een verborgen camera die alles vastlegt wat kijkcijfers oplevert. Een jonge knul met een hemd en een paarse pet biedt hem marijuana aan. Hij weigert, maar pakt voor de zoveelste keer zijn mobiel uit zijn zak en laat de foto van de twee oplichters zien. Hij weet al wat het antwoord zal zijn. 'Ken je ze?'

Tot Jans verbazing schiet de jongen in de lach. Zo stoned als wat. 'Kijk dan! Ik kan je nu naar hun brengen… Yous en Kida! Yous en Kida! Ik kan je d'r nu naar toe brengen.' Hij gebaart Jan hem te volgen.

'Het zal toch niet,' zegt Jan zacht en hij volgt de waggelende jongen een andere straat in. Hij neemt een groot risico, want wie heeft gezegd dat hij niet ook een oplichter is?

De jongen blijft lachen. 'Yous en Kida! Dat zijn mijn beste vrienden! Zij leiden mensen rond!' Gelach en nog heel wat keren 'Yous en Kida!' volgen, tot ze bij een man met rastahaar aankomen. Hij draagt een oranje T-shirt, staat geleund tegen een lantaarnpaal.

Hij kijkt Jan en de jongen fronsend aan. Hij heeft geen idee wat ze van hem moeten. Wat een westerling van hem moet.

'Ben jij Yous?' vraagt Jan

'Ja.' Hij steekt zijn hand met een glimlach uit.

Het zal toch echt. Jan schudt hem, is verbaasd dat hij geen vragen stelt.

'Waar is Kida?' vraagt de jongen kortaf. 'Vind hem en kom dan terug.'

'Dan drinken we wat. Ik betaal het bier,' voegt Jan spontaan toe.

'Oké.' Yous loopt weg om Kida te gaan zoeken. Zo makkelijk kan het gaan. Een willekeurige stoner regelt, zonder vragen te stellen, even een exclusieve ontmoeting. Het vooruitzicht van een gratis biertje is blijkbaar genoeg.

'Om vier uur bij de BM Bar. Beter betaal je dat bier!' roept de jongen, terwijl hij met een joint tussen zijn lippen geklemd dezelfde kant als Yous oploopt.

Als dat geen kijkcijfers zijn, dan weet Jan het ook niet meer.

Er is Dancehall muziek te horen op de achtergrond in BM Bar. Op de muren hangen kleurrijke schilderijen en posters van biermerken. Boven de houten tafels en stoelen draait een plafondventilator rond. Achter de bar staat een vrouw die opgewekt vier flesjes bier op de tafel van Jan heeft gezet. Tegenover hem zitten Kida en Yous. Ook de jongen pikt een graantje mee van het bier dat Jan op zijn rekening zet. Jans verborgen camera legt alles vast.

Yous vindt het allemaal maar prima, is blij met een gratis biertje. Maar Kida kijkt met half dichtgeknepen ogen naar Jan sinds hij de bar binnen kwam lopen. Hij weet dat er meer aan de hand is. Wat zou een westerling van hem moeten? 'Dus, wat moet je van ons?' vraagt hij.

'Jullie leiden mensen rond, toch?'

'Mh.' Kida knikt.

'Hoeveel vragen jullie na afloop?'

Yous lacht. 'Honderd dollar of zo, iets meer, iets minder.'

'Voor zo'n korte rondleiding?'

'Ja, want soms vinden ze het leuk toch?'

Jan schudt zijn hoofd, ze weten zelf ook dat dat onzin is. 'Wees eerlijk, oké? Jullie hebben een vriend van mij rondgeleid een tijdje terug. Miranda.' De ogen van Yous en Kida worden groot. Deze confrontatie hadden ze waarschijnlijk nooit verwacht. 'Begrijpen jullie dat ze zich geïntimideerd heeft gevoeld?'

Ze zwijgen even, maar dan zegt Kida: 'Ja, dat begrijp ik.'

Jan glimlacht, hij wist wel dat deze twee een hart hadden. 'Hoeveel verdienen jullie hiermee?'

'Niet veel. Er zijn ook gewoon mensen die niet betalen. Soms geven ze echt tweehonderd, maar dat is maar één keer per jaar of zo.' Yous lacht. 'Maar je moet wat, hè?'

Jan is blij dat hij goed uit zijn woorden komt, wat de tv-kijker zal gaan waarderen. 'Precies! Door die mensen denken jullie dat wij stapels geld hebben!'

'Snap ik, ze werken er wel voor en zo. Ik wil wel mijn excuses aanbieden,' zegt Kida. 'Sorry dat ik haar reis heb verpest.'

'Dus jullie gaan jullie levens nu beteren?'

Yous haalt zijn schouders op. 'We willen niet de cel in. Dus ja, misschien.'

Mooi, Jan reikt in zijn tas en klikt de camera uit. Precies het einde waarvoor de tv-kijker wenst.

'Wat een ordinair wijf is die Miranda!' zegt Jan, waarop Kida en Yous lachen. 'Wat zijn jullie goede acteurs!' Ze hadden afgesproken te doen alsof ze spijt hadden. 'Blijft dat soort lui bestelen. Ze verdienen dit mooie eiland simpelweg niet.'

Ze proosten met hun bierflesjes. 'Fuck the tourists!' roepen ze in koor.

Vond je deze tekst leuk? Deze schrijver wil graag meer lezers. Je kunt hem/haar op de volgende manieren helpen:
- Geef hierboven een hartje. Meer hartjes betekent meer lezers voor deze tekst.
- Laat hier beneden een reactie achter. Ook dit trekt weer nieuwe lezers aan.
- Stuur dit verhaal naar iemand die van lezen houdt.
Namens de schrijver: heel erg bedankt voor je hulp!! ❤