Het laatste woord - Albert Huberts

Alles zal gezegd zijn. Het is hem zojuist verteld en hij worstelt nog met het besef. Voor de ingang van zijn woning kijkt hij uit over de zachtglooiende heuvels die zich groen voor hem uitstrekken en mompelt: 'Alles zal gezegd zijn.'

Hij kan het zich niet voorstellen. Hoe kan alles gezegd zijn als er nog zoveel komt? Hoe kun je zwijgen over wat nog niet is? En toch, het is besloten, het is gedacht en hij zal zijn taak moeten uitvoeren. De onmogelijk zware taak het laatste woord te spreken. Hij voelt dat zijn vrouw zich bij hem heeft gevoegd en hij draait zich naar haar om. In haar ogen ziet hij haar begrip. 'Kom, eet nog wat, rust even, het duurt nog een paar uur voordat de zon ondergaat.'

Hij volgt haar naar de keuken waar hij zwijgend zijn maal eet. Ze zit met gevouwen armen tegenover hem en schenkt af en toe zijn glas bij. Na het eten dankt hij haar en trekt zich terug in de slaapkamer, waar hij op bed met gesloten ogen overdenkt hoe hij het onmogelijke moet volbrengen. Als de zachte klop van zijn vrouw op de deur klinkt, is hij tot de conclusie gekomen dat hij geen flauw benul heeft en dat het niets uitmaakt: hij moet vertrouwen op degenen die hem hebben gekozen. Hij is een werktuig, een hersenloos strottehoofd. Hij zal voldoen.

Ze helpt hem bij het kleden en begeleidt hem naar de voordeur. Hij spreekt zijn laatste woorden voor haar en zij sluit met haar wijsvinger zijn mond. Tussen hen is inderdaad al alles gezegd. Met een glimlach beantwoordt hij haar gebaar door met zijn lippen de hare te sluiten. Hij recht zijn rug en beklimt de eerste heuvel.

Al klimmend wordt het geluid van een roezemoezende menigte luider en op de top aangekomen kijkt hij uit op de volgende heuvel, die volledig bezet is door een menigte van duizenden. Uit de valleien rondom stromen nog steeds mensen toe die een open plekje zoeken tussen de aanwezigen. Alleenstaanden, families, hele dorpen hebben zich verzameld om hem te horen.

Als hij in hun blikveld verschijnt, versterven de gesprekken en in een verwachtingsvolle stilte loopt hij tussen de menigte door naar de top van de heuvel, af en toe een bekende toeknikkend of een uitgestoken hand schuddend. Op de top, waar ruimte voor hem vrij is gehouden, draait hij één keer helemaal rond om de massa in zich op te nemen. In het kleed van de ouderling steekt hij wit af tegen de hemel waar nu de avondschemering de lucht zwart begint te kleuren.

Hij heeft geen idee waar hij moet beginnen. Het belang van zijn taak vliegt hem naar de keel en belet hem te spreken. Duizenden gezichten zijn naar hem opgeheven, hoe kan hij hun verwachtingen beantwoorden? De stilte wordt verbroken door het huilen van een kind en hij weet waar hij moet beginnen.

Heel zacht, bijna onhoorbaar, spreekt hij de eerste woorden en merkt dat ze door de ijle avondlucht de helling worden afgedragen. De ontelbare lichamen ontspannen zich, vlijen zich neer, maken het zich gemakkelijk en stellen zich in op luisteren. Al pratend wordt zijn stem sterker en vloeien de woorden en de zinnen automatisch over zijn lippen. Een voor een stuurt hij de klanken de ruimte in waar ze betekenis worden in de geesten van de luisteraars. Het valt hem licht, hij is goed gekozen, beseft hij. Zonder na te denken spreekt hij de woorden.

Hij spreekt over hoe hij zich voelt, over het hier samen zijn. Hij spreekt over delen en gedeeld worden, over de heuvel en het dal, over leven en over dood, over geboren worden en sterven. Hij spreekt over betekenis en over waanzin, over het gras onder zijn voeten en de sterren boven zijn hoofd, over pijn en over liefde, over schoonheid en over dat wat lelijk wordt gevonden. Hij spreekt herinneringen en vervloekingen, smeekbedes en mijmeringen. Hij spreekt en hij spreekt en hij spreekt, totdat de hemel weer begint te kleuren en de zon haar eerste licht werpt over de doodstille menigte op de flanken van de heuvel.

De hele nacht heeft hij gesproken, verteld over wat was, is en zal zijn, wat moet, kan en niet gebeuren zal en hij vraagt zich af hoe lang hij nog spreken moet, totdat hij midden in een zin stil valt en niet weet verder te gaan. Een absolute stilte daalt neer over de heuvel en hij realiseert zich dat hij klaar is, dat zijn taak erop zit. Dodelijk vermoeid gaat hij zitten op de plek waar hij de hele nacht het verhaal van de wereld heeft verteld. Het is voorbij. Uit de menigte ziet hij zijn vrouw naar voren komen en haar hand naar hem uitsteken. Dankbaar neemt hij haar hulp aan en door haar ondersteund daalt hij tussen de zwijgende massa de heuvel af. Beneden aangekomen, kijkt hij nog een keer om en ziet de menigte zich in stilte verspreiden. Het laatste woord is gesproken.

Vond je deze tekst leuk? Deze schrijver wil graag meer lezers. Je kunt hem/haar op de volgende manieren helpen:
- Geef hierboven een hartje. Meer hartjes betekent meer lezers voor deze tekst.
- Laat hier beneden een reactie achter. Ook dit trekt weer nieuwe lezers aan.
- Stuur dit verhaal naar iemand die van lezen houdt.
Namens de schrijver: heel erg bedankt voor je hulp!! ❤