Het eerste woord - Albert Huberts

Het eerste zonlicht dat het Neandertal aarzelend overspoelt, verraadt nog niets van de bijzondere dag die is aangebroken. Ook Hrrmpf en Glnk, die hurkend voor de familiegrot met slaapoogjes de prille ochtend toeknipperen, hebben geen vermoeden. Ze zien hoe de laatste slierten mist zich oplossen tussen de naaldbomen in het dal en krabben hun klamme lijven. Hoewel een ijstijd tegen z'n einde loopt, zijn de nachten nog koud en de dagen fris, en ondanks hun overvloedige beharing komen de twee 's ochtends traag op gang. Ze hebben er een gewoonte van gemaakt bij het krieken van de dag op te staan en zich op de richel voor de grot te warmen aan de eerste zonnestralen. De hoge ligging van de grot, halverwege een oostelijke berghelling, maakt dat ze kunnen profiteren van de zonnewarmte, nog voordat in de diepte het dal tot leven komt.

Af en toe draaien ze zich naar de rotswand, om de voortgang van de dalende streep zonlicht te volgen. Hrrmpf steekt zelfs een keer zijn hand op, in een vruchteloze poging de streep naar beneden te trekken. Uiteindelijk wordt hun geduld beloond en draaien ze zich met toegeknepen ogen naar de zon, ieder spoortje warmte indrinkend.

Broers zijn ze, al heeft dat in de uitgebreide familiegemeenschap weinig te betekenen. Iedereen is met elkaar verwant. Een belangrijkere omstandigheid is dat ze ongeveer even oud zijn en de enige jonge mannetjes in de groep. Van kinds af aan zijn ze daarom met elkaar opgetrokken, meer vanuit een onbewust automatisme dan vanuit vriendschap of genegenheid. Integendeel, ze kunnen elkaar niet uitstaan. Dat ze daar op de richel met z'n tweeën gezamenlijk de zon begroeten is dan ook geen uiting van broederlijke kameraadschap maar van jaloezie. De een kan het van de ander niet hebben dat die het zonlicht eerder zal vangen.

Na een tiental minuten koestering in de zonnewarmte, komt Glnk als eerste tot leven.

'Hrgh,' rochelt hij, wat kan betekenen dat hij het koud heeft, maar voor hetzelfde geld een uiting van welbehagen kan zijn.

'Pfffrrt?' vaagt Hrrmpf hem geïrriteerd. Hij ergert zich voortdurend aan Glnk's onzorgvuldige wijze van uitdrukken.

Maar nu is het Glnk die er geen snars van begrijpt. 'Ztrcht!' voegt hij Hrrmpf toe, wat hij benadrukt met forse scheet.

Hrrmpf is niet onder de indruk, bovendien staat de ochtendbries van hem af. Hij laat een 'Blp' ontsnappen, wat hij gepaard laat gaan met een indrukwekkende klodder spuug, die van zijn rechtermondhoek langzaam afdaalt naar zijn baard, waarin hij zwaar van vocht blijft hangen.

Glnk wil niet toegeven dat hij overtroefd is door het kwijlvertoon van zijn broer en doet er het zwijgen toe.

Het is geen gewaagde veronderstelling dat de slechte verstandhouding tussen de broers te wijten is aan gebrekkige communicatie. Onopgeloste misverstanden hebben zich gedurende vele jaren aaneengeregen en de kloof tussen hen verbreed. Half begrepen bevelen hebben jachtbuit doen ontsnappen, verkeerd geïnterpreteerde toenaderingspogingen zijn ontaard in vechtpartijen.

Glnk baalt dat hij het onderspit heeft moeten delven in wat niet echt een woordenwisseling kan worden genoemd. Hij zint op wraak en schuifelt voetje voor voetje naar voren, tot hij tussen Hrrmpf en de zon in hurkt, waarbij hij zijn broer half in de schaduw zet. Die zit met gesloten ogen van de zon te genieten en krijgt Glnk's slinkse manoeuvre pas in de gaten als hij koude voeten krijgt.

'Aaaargh!' schreeuwt hij naar Glnk en geeft hem een harde klap tegen zijn schouder.

Glnk schrikt zo van de klap dat hij bijna over de richel dondert en schuifelt haastig terug. Van veilige afstand werpt hij zijn broer een vuile blik toe. Die besteedt daar geen aandacht aan, te zeer verdiept in het terug vissen van de inmiddels sterk afgekoelde kwijlebobbel uit zijn baard. Dat wordt Glnk te gortig. Woede kan hij velen, zelfs minachting, maar genegeerd worden brengt zijn bloed tot koken. Hij hapt naar adem, perst zijn longinhoud door zijn keel en tuit zijn lippen: 'Lul.'

Dat trekt Hrrmpf's aandacht. Hij laat het kwijl voor wat het is, kijkt Glnk stomverbaasd aan, schudt zijn hoofd en peutert in zijn oren. Dan hervindt hij zijn houding: 'Hou je bek.'

Vond je deze tekst leuk? Deze schrijver wil graag meer lezers. Je kunt hem/haar op de volgende manieren helpen:
- Geef hierboven een hartje. Meer hartjes betekent meer lezers voor deze tekst.
- Laat hier beneden een reactie achter. Ook dit trekt weer nieuwe lezers aan.
- Stuur dit verhaal naar iemand die van lezen houdt.
Namens de schrijver: heel erg bedankt voor je hulp!! ❤