Buiten voor het Paleis van Justitie stuurde Herman de Graaff meteen een appje naar Nancy. Hij hield het kort
Ging goed. Einde aok 1 okt., 150 K mee. Ik kom naar huis.
Love you, H.
Enkele collega’s vroegen of hij meeging om het resultaat te vieren en iets te drinken, maar daar had hij geen zin in. De Graaff was moe, opgelucht, blij en verdrietig, alles door elkaar. Hij wilde zo snel mogelijk naar huis. Bovendien, van niet alle collega’s vertrouwde hij de motieven. Waar eindigde hun support en waar begon de platte nieuwsgierigheid naar de opname op de USB-stick? De Graaff nam nog wel afscheid van Roelof Janssen en Jaap Polak, waar het de eerste betrof met de afspraak om elkaar snel te bellen, bedankte beide voor hun aanwezigheid en trakteerde zich daarna op een taxi naar huis.
Nancy begroette haar man met een kus en een glas champagne. Ze had een aantal briefjes klaarliggen en toonde Herman het eerste
I’m so proud of you. Feel like talking?
En dat was het moment waarop Herman brak. Wekenlang had hij zich goed gehouden, was hij in staat geweest om het gevecht met De Vet en de Haagsche te voeren als betrof het de werkgever van een doorsnee cliënt. Hij had rationele afwegingen gemaakt, een parcours uitgestippeld dat briljant was en onderweg zelfs nog kans gezien om ervan te genieten. In financiële zin was het resultaat ver boven verwachting en de ontluikende vriendschap met Roelof en Anne Janssen betekende een mooie bonus.
Aa de andere kant, dit was niet hoe hij zich het einde van zijn carrière had voorgesteld, met een ruzie waarvan hij niet begreep waar die vandaan kwam en met een directeur die zich vastbeet in rabiate onzin. Na de zitting was De Graaff op De Vet en Kazimir afgelopen om hen netjes en zonder vertoon van triomf een hand te geven, maar die hand had De Vet geweigerd aan te nemen. Ze zouden elkaar nog wel tegenkomen, was in plaats daarvan De Vets verbeten reactie geweest.
Hoe kun je zo fanatiek aan je eigen ongelijk vasthouden, en aan je eigen onfatsoen, vroeg De Graaff zich al weken af. En wat zonde van al die energie en van al dat geld. Want zo zat hij ook in elkaar: van wat er netto overbleef van die honderdvijftigduizend euro zouden Herman en Nancy het probleemloos tot hun beider pensioen uitzingen – en tegelijk realiseerde Herman zich dat met datzelfde bedrag drie junioren, van wie als gevolg van de overname van Domstad de contracten niet werden verlengd, nog een jaar in dienst hadden kunnen blijven.
Na dit weekend had De Graaff geen werk meer, terwijl hij het nog met zoveel plezier deed. Herman de Graaff had in zijn lange loopbaan meerdere juristen als cliënt gehad en vandaag iets gedaan waarvan hij die cliënten altijd had weerhouden: je eigen procedure voeren. Herman had wél zijn eigen zaak behandeld en met succes, en ineens leek het extra zonde om te stoppen. Dat hij nu in de gelegenheid was om meer zorg en aandacht aan zijn vrouw te geven en een trouwbelofte in te lossen – ‘als we zijn gestopt met werken, verhuizen we naar Wales’ – maakte de draaikolk aan gedachten en emoties alleen maar des te heviger.
Herman de Graaff, drieënzestig jaar, sinds een uur jurist in ruste, slaagde er nog net in om zijn vrouw met verstikte stem te antwoorden.
‘Just give me a moment, dear.’
Hij dronk zijn glas champagne leeg en gaf Nancy het proces-verbaal van de schikking te lezen. Daarna schonk hij zich een dubbele borrel in en liep hij het balkon op van hun appartement.
Anne Janssen kende haar man als rustig en . Zo enthousiast als Roelof was toen hij verslag deed van de zitting en van de ontknoping op de gang, had zij hem zelden meegemaakt. De crux in het hele verhaal was de subtiele dreiging met de opname op de USB-stick, niet het afspelen van die opname zelf.
‘Ik kan met die opname naar Jules toelopen en vragen wat-ie ervoor over heeft,’
had De Graaff uitgelegd. ‘En op het moment dat ik dat bandje afspeel voor een groter publiek beleeft Jules de afgang van zijn leven, maar dat is het dan. Als iedereen is uitgelachen of klaar met verontwaardigd zijn, sta ik nog steeds met lege handen.’
Om die reden had De Graaff tegenover Siebold Leeser zijn verzoek om het getuigenverhoor uit stellen niet expliciet kunnen toelichten. Om dezelfde reden stond in het verzoekschrift, dat De Graaff mondeling zou toelichten, geen woord over wegpesten of over de Gestapo. Het wachten was op het moment waarop de behandeling werd geschorst en De Graaff op de gang kon toeslaan. Het kwam goed uit dat Kazimir Arno Hoogenberg wegstuurde om de vochthuishouding van De Vet aan te vullen. Nu wist niemand wat op die stick stond en had de algemeen directeur nog steeds de wereld te winnen bij een discrete regeling. Roelof Janssen vertelde het vol trots tegen zijn vrouw, als hij het allemaal zelf had verzonnen.
‘En toen had Herman ook nog de mazzel, Anne, dat Kazimir Inge Maaskant als getuige wilde laten horen, wat in een ontbindingszaak dus helemaal niet kan. Wat een dilettant, die Kazimir. Ik zal me deze galavoorstelling mijn leven lang herinneren.’
Roelof Janssen raakte er niet over uitgepraat en stemde van harte in met het voorstel van zijn vrouw om bij Herman en Nancy de Graaff een grote bos bloemen te laten bezorgen.
Ging goed. Einde aok 1 okt., 150 K mee. Ik kom naar huis.
Love you, H.
Enkele collega’s vroegen of hij meeging om het resultaat te vieren en iets te drinken, maar daar had hij geen zin in. De Graaff was moe, opgelucht, blij en verdrietig, alles door elkaar. Hij wilde zo snel mogelijk naar huis. Bovendien, van niet alle collega’s vertrouwde hij de motieven. Waar eindigde hun support en waar begon de platte nieuwsgierigheid naar de opname op de USB-stick? De Graaff nam nog wel afscheid van Roelof Janssen en Jaap Polak, waar het de eerste betrof met de afspraak om elkaar snel te bellen, bedankte beide voor hun aanwezigheid en trakteerde zich daarna op een taxi naar huis.
Nancy begroette haar man met een kus en een glas champagne. Ze had een aantal briefjes klaarliggen en toonde Herman het eerste
I’m so proud of you. Feel like talking?
En dat was het moment waarop Herman brak. Wekenlang had hij zich goed gehouden, was hij in staat geweest om het gevecht met De Vet en de Haagsche te voeren als betrof het de werkgever van een doorsnee cliënt. Hij had rationele afwegingen gemaakt, een parcours uitgestippeld dat briljant was en onderweg zelfs nog kans gezien om ervan te genieten. In financiële zin was het resultaat ver boven verwachting en de ontluikende vriendschap met Roelof en Anne Janssen betekende een mooie bonus.
Aa de andere kant, dit was niet hoe hij zich het einde van zijn carrière had voorgesteld, met een ruzie waarvan hij niet begreep waar die vandaan kwam en met een directeur die zich vastbeet in rabiate onzin. Na de zitting was De Graaff op De Vet en Kazimir afgelopen om hen netjes en zonder vertoon van triomf een hand te geven, maar die hand had De Vet geweigerd aan te nemen. Ze zouden elkaar nog wel tegenkomen, was in plaats daarvan De Vets verbeten reactie geweest.
Hoe kun je zo fanatiek aan je eigen ongelijk vasthouden, en aan je eigen onfatsoen, vroeg De Graaff zich al weken af. En wat zonde van al die energie en van al dat geld. Want zo zat hij ook in elkaar: van wat er netto overbleef van die honderdvijftigduizend euro zouden Herman en Nancy het probleemloos tot hun beider pensioen uitzingen – en tegelijk realiseerde Herman zich dat met datzelfde bedrag drie junioren, van wie als gevolg van de overname van Domstad de contracten niet werden verlengd, nog een jaar in dienst hadden kunnen blijven.
Na dit weekend had De Graaff geen werk meer, terwijl hij het nog met zoveel plezier deed. Herman de Graaff had in zijn lange loopbaan meerdere juristen als cliënt gehad en vandaag iets gedaan waarvan hij die cliënten altijd had weerhouden: je eigen procedure voeren. Herman had wél zijn eigen zaak behandeld en met succes, en ineens leek het extra zonde om te stoppen. Dat hij nu in de gelegenheid was om meer zorg en aandacht aan zijn vrouw te geven en een trouwbelofte in te lossen – ‘als we zijn gestopt met werken, verhuizen we naar Wales’ – maakte de draaikolk aan gedachten en emoties alleen maar des te heviger.
Herman de Graaff, drieënzestig jaar, sinds een uur jurist in ruste, slaagde er nog net in om zijn vrouw met verstikte stem te antwoorden.
‘Just give me a moment, dear.’
Hij dronk zijn glas champagne leeg en gaf Nancy het proces-verbaal van de schikking te lezen. Daarna schonk hij zich een dubbele borrel in en liep hij het balkon op van hun appartement.
Anne Janssen kende haar man als rustig en . Zo enthousiast als Roelof was toen hij verslag deed van de zitting en van de ontknoping op de gang, had zij hem zelden meegemaakt. De crux in het hele verhaal was de subtiele dreiging met de opname op de USB-stick, niet het afspelen van die opname zelf.
‘Ik kan met die opname naar Jules toelopen en vragen wat-ie ervoor over heeft,’
had De Graaff uitgelegd. ‘En op het moment dat ik dat bandje afspeel voor een groter publiek beleeft Jules de afgang van zijn leven, maar dat is het dan. Als iedereen is uitgelachen of klaar met verontwaardigd zijn, sta ik nog steeds met lege handen.’
Om die reden had De Graaff tegenover Siebold Leeser zijn verzoek om het getuigenverhoor uit stellen niet expliciet kunnen toelichten. Om dezelfde reden stond in het verzoekschrift, dat De Graaff mondeling zou toelichten, geen woord over wegpesten of over de Gestapo. Het wachten was op het moment waarop de behandeling werd geschorst en De Graaff op de gang kon toeslaan. Het kwam goed uit dat Kazimir Arno Hoogenberg wegstuurde om de vochthuishouding van De Vet aan te vullen. Nu wist niemand wat op die stick stond en had de algemeen directeur nog steeds de wereld te winnen bij een discrete regeling. Roelof Janssen vertelde het vol trots tegen zijn vrouw, als hij het allemaal zelf had verzonnen.
‘En toen had Herman ook nog de mazzel, Anne, dat Kazimir Inge Maaskant als getuige wilde laten horen, wat in een ontbindingszaak dus helemaal niet kan. Wat een dilettant, die Kazimir. Ik zal me deze galavoorstelling mijn leven lang herinneren.’
Roelof Janssen raakte er niet over uitgepraat en stemde van harte in met het voorstel van zijn vrouw om bij Herman en Nancy de Graaff een grote bos bloemen te laten bezorgen.
Vond je deze tekst leuk? Deze schrijver wil graag meer lezers. Je kunt hem/haar op de volgende manieren helpen:
- Geef hierboven een hartje. Meer hartjes betekent meer lezers voor deze tekst.
- Laat hier beneden een reactie achter. Ook dit trekt weer nieuwe lezers aan.
- Stuur dit verhaal naar iemand die van lezen houdt.
Namens de schrijver: heel erg bedankt voor je hulp!! ❤
Reacties
Een reactie posten