De tweede ochtend op de nieuwe werkplek van De Graaff verschilde in weinig van de eerste. Rond half negen arriveerden de vijf mannelijke collega’s, die in alle opzichten de draad van de vorige dag oppakten. Om neren uur maakte ook de danseres haar opwachting. Ze zei ‘hoi’ tegen De Graaff en stelde meteen vast dat hun beider bureaus erg dicht tegen elkaar stonden. Ze droeg felgroene cowboylaarsjes en had een bijpassende kleur nagellak uitgezocht. De Graaff taxeerde haar op een jaar of vijftig en ook als iemand die deze leeftijd zelfs onder de zwaarste torturen zou ontkennen.
Herman de Graaff had geen zin in het hoongelach van de mannen, wanneer hij de dame zou vragen naar werkinstructies. Bovendien gedroeg zij zich bepaald niet als de hogergeplaatste die Bart Loomans had beschreven. Als ze wat zinnigs voor me te doen hebben hoor ik het wel, dacht De Graaff en anders met Arno maar ingrijpen. Tot de pauze vermaakte hij zich wel met het handboek incasso en hij had ook nog wat te vragen aan Daphne.
‘Roelof, ik kreeg gisteravond ineens een gekke gedachte.’ De Graaff en Janssen waren ook vandaag samen naar buiten gegaan voor een wandeling. Direct buiten het gebouw van de Haagsche stak de eerst van wal.
‘Geen idee wat ik ervan moet vinden, maar er is inderdaad iets aan de hand.’
De Graaff vertelde zijn collega van het incomplete dossier met nummer 780700 dat Linda Kazimir een week of wat eerder min of meer uit zijn handen had getrokken en dat afgelopen vrijdag nog op haar bureau lag.
‘Als een klant zijn zaak intrekt voordat er iets is gebeurd, gaat het dossier toch gewoon door de shredder? En het leek erop dat Jules zelf naar beneden was gekomen om dat dossier te onderscheppen.’
Roelof Janssen raakte geïntrigeerd.
‘Zat er helemaal niks in? Zag je een naam?’
‘Dat was ook zo raar, alleen een loonstrook en verder niets. Ik heb daar niet echt naar gekeken, maar de naam van de ksnt is Wiggers. En nu komt het: ik ken een Wiggers en misschien ken jij hem ook nog wel.’
De naam Wiggers zeurde al een tijd door het achterhoofd van De Graaff. Gisteravond kon hij hem ineens thuisbrengen.
‘Een jaar of zeven, acht geleden heb ik één van twee broers bijgestaan. Een tweeling trouwens. Zij waren samen eigenaar van een paar schoenenzaken en hadden die zaken verkocht aan een derde. Bij die derde waren ze daarna in loondienst getreden…’
‘…wat een garantie is voor problemen,’ onderbrak Janssen.
‘En die kwamen er dan ook. Ik stond de ene broer bij, die andere had een rechtsbijstandsverzekering bij Domstad. De zaak van dat broertje werd behandeld door…’
‘Wiggers!’ vulde Janssen aan.
‘Precies. Clemens Wiggers.’
De Graaff kon zich het verloop van de zaak nog herinneren. Zijn cliënt had zijn zaak eerder aangemeld dan zijn broer had gedaan bij Domstad. In de behandeling van zijn dossier had De Graaff steeds een stap voorgelopen op zijn Utrechtse collega. Het was hem snel gebleken dat hij in zijn aanpak veel doortastender was en dat collega Wiggers graag leunde op zij ideeën en concepten. Op het laatst had De Graaff in zijn eentje voor de correspondentie en de procestukken gezorgd, waarna Wiggers alleen nog maar de voornaam van zijn eigen cliënt moest invullen.
‘Ik heb toen nog met jou overlegd, weet je nog? Er speelde ook iets van bestuurdersaansprakelijkheid. Die Wiggers hield trouwens niet op over dat ene jaar van mij op het conservatorium en het Grieg-concert dat ik nooit helemaal in de vingers kreeg. Hij speelde zelf ook wat, viool geloof ik.’
Roelof Janssen liet het verhaal op zich inwerken.
‘Herman, er zijn meer mensen die Wiggers heten. Waarom komt een zaak van iemand die bij Domstad werkt bij ons terecht?’
Het antwoord op die vraag kon De Graaff wel geven. Ook juristen en zelfs arbeidsrechtjuristen sluiten rechtsbijstandsverzekeringen af, juist met het oog op problemen met hun eigen werkgever. Clemens Wiggers, gesteld dat hij het was, kon een verzekering hebben afgesloten die liep bij de Haagsche. Of bij zijn eigen werkgever Domstad Juristen. In dat geval had hij bij een conflict met Domstad recht op een advocaat naar keuze, van een ander kantoor. Twee partijen binnen één kantoor is in strijd met de orderegels.
Janssen knikte begrijpend. Niet lang na het aantreden van De Vet bij de Haagsche was daar een bescheiden hausse ontstaan aan door het eigen personeel afgesloten polissen.
‘Het is een mooi verhaal Herman, als het onze Wiggers is. Heb je in je computer gekeken?’
‘Ik kan geen arbeidszaken meer inzien, heb ik gemerkt. Ik wilde het jou vragen.’
‘Goed, dat doe ik vanmiddag. Welk nummer zei je ook weer? Weet je wat, app het maar even.’
Die kunst was De Graaff sinds kort machtig. ‘Komt-ie: 780700.’
‘En dan heb ik ook nog wat te vertellen.’ Op de terugweg naar kantoor schetste Janssen in barokke volzinnen hoe Inge Maaskant aan het eind van de ochtend de afdeling was opgelopen met een grote doos slagroomsoezen. Zeer nerveus ging ze alle bureaus langs om de soezen uit te delen. Onderweg sprak ze over eensgezindheid in de onderneming, de goede bedoelingen van De Vet en over de onhandige indruk die zij zelf had gewekt tijdens de vergadering afgelopen vrijdag. Zij was die ochtend zichzelf niet geweest. Dat de maan binnenkort in het eerste kwartier stond, wilde zij niet als excuus aanvoeren.
En nee, de overplaatsing van De Graaff, daar had zij niets mee van doen. Ze respecteerde hun collega zeer en het zou vast allemaal goed komen. Haar geëmotioneerde rondgang over de afdeling had de directeur personeel afgerond met een zegenend gebaar, een ‘dank jullie wel, allemaal’ en een korte omhelzing van Linda Kazimir.
Terwijl beide mannen het gebouw van de Haagsche binnenliepen, gooide Janssen er nog een oneliner uit.
‘Ik wil haar niet direct bipolair noemen, Herman, maar een zekere oscillatie in haar gedrag is wel waarneembaar.’
Om drie uur had De Graaff een afspraak met de vertrouwenspersoon van de Haagsche. Die afspraak zag hij vooral als een tactische zet. Hij vertelde niets over zijn gesprek met De Vet – of liever de donderpreek van De Vet – maar wilde later naar waarheid kunnen verklaren dat hij de vertrouwenspersoon had gesproken.
Daarna restte De Graaff voor zijn vertrek die dinsdagmiddag nog één ding om te doen. Hij wachtte tot zijn collega’s iets na half vijf naar huis gingen en zette zich toen aan een e-mail aan de directeur van de Haagsche Juristen Centrale.
Geachte heer De Vet, Jules,
Ik heb besloten om mijn arbeidsovereenkomst met de Haagsche binnen afzienbare tijd te laten beëindigen. Je zult van de achtergronden van mijnbesluit wel een idee hebben. Het is uitdrukkelijk niet de bedoeling dat je deze e-mail als een opzegging beschouwt, ik ben voornemens om de kantonrechter te Den Haag op korte termijn te benaderen met een ontbindingsverzoek.
Voor nu wil ik je vragen om mij de verhinderdata van jou en je advocaat (Jacco, veronderstel ik?) door te geven.
Tot slot, ik wil met ingang van a.s. donderdag twee dagen vrij nemen. Mijn vakantie begint zoals gepland op maandag 26 augustus. Mijn saldo is daarvoor toereikend. Tussendoor ben k dus een week op kantoor.
Linda heeft mij gisteren medegedeeld dat zij het eerder verleende vakantieverlof intrekt. Ten eerste: zij is niet langer mijn leidinggevende (dat is Arno) en dus niet in de positie om dat te doen. Ten tweede: van een zwaarwegend belang aan de kant van de werkgever om het vakantieverlof in te trekken is geen sprake, al was het maar omdat ik vermoedelijk over iets meer dan een maand toch niet meer in dienst ben. Zie je dit anders, dan ben ik genoodzaakt om op korte termijn een kort geding te entameren. In dat geval verneem ik je gemotiveerde reactie.
Groet,
Herman de Graaff
Vond je deze tekst leuk? Deze schrijver wil graag meer lezers. Je kunt hem/haar op de volgende manieren helpen:
- Geef hierboven een hartje. Meer hartjes betekent meer lezers voor deze tekst.
- Laat hier beneden een reactie achter. Ook dit trekt weer nieuwe lezers aan.
- Stuur dit verhaal naar iemand die van lezen houdt.
Namens de schrijver: heel erg bedankt voor je hulp!! ❤
Reacties
Een reactie posten