De brief - H3

De regen stroomt onverminderd omlaag, maakt de mensen op de kade tot wazige figuren. In mijn koffer ligt jouw brief met het handschrift waarvan ik dacht dat ik het was vergeten. Niets is minder waar. Iedere lijn, iedere uithaal, iedere verdikking in de ronding van de veel te grote en potsierlijke letters staan weer haarscherp op mijn netvlies gebrand. Het bracht me meteen terug naar de ochtend waarop mijn leven voorgoed veranderde. Drie jaar geleden alweer. Drie jaar waarin de wereld aan mij voorbijging zonder dat ik er echt aan deelnam.

Met de brief kwamen ook de herinneringen terug. Het waaide die dag precies zoals het nu waait. Ook toen viel er vanuit het zuidwesten een gordijn van regen uit een aaneengesloten vaalgrijs wolkendek. Ik kan de gedachte dat dit geen toeval is maar niet uit mijn kop krijgen. Tegelijkertijd vervloek ik mijzelf om mijn eeuwige bijgelovigheid welke mij vaak dwingt tot het doen van zinloze handelingen om erger te voorkomen. Hoeveel dagen zijn er niet al geweest na die bewuste dag dat het net zo grijs was als nu? En hoeveel keer eerder stroomde de regen niet langs de ramen omlaag en vertroebelde hij mijn uitzicht?

Het tikken van de wekker op het tafeltje naast het eenpersoonsbed, maakt me bewust van de plots ontstane stilte. Er vloeit iets van spanning weg van de afgelopen dagen. De trossen zijn los, het anker is gelicht. Het schip vaart. Ik kan niets doen om het te doen keren. Over pakweg zeven, acht dagen kom ik aan in het land van waaruit de brief werd verzonden.

Het wegvallen van geluid in mijn kajuit voelt prettig. Hoe anders dan de verlammende stilte na je vertrek. Dagenlang liep ik door kamers, me afvragend wat ik er deed.

Tot ik op je nachthemd stuitte. Ik wist op datzelfde moment dat ik al die tijd op zoek was naar iets tastbaars van jou. Ik maakte mezelf wijs dat je het met opzet had achtergelaten zodat ik je niet zou vergeten.

Er waren dagen dat ik je stem meende te horen. Ik luisterde gespannen naar waar het vandaan kwam, hoewel ik heus wel beter wist. Pas na maanden kon ik de voordeur openen zonder de hoop te koesteren dat jij het was die daar stond en tegen me zei dat je je vergist had. Dat je nooit weg had mogen gaan.

Langzaam ook begon het tot me door te dringen dat er nu niemand meer was die iets van mij verwachtte. Het had me blij moeten maken. Ik hoefde geen rekening meer te houden met jou. Maar ik was niet blij. Draaide alleen maar de lp’s waar wij samen naar luisterden. Ik bleef luisteren tot ik stikte in mijn tranen. Hoe kon jij...? Ik die er altijd voor je was? Ik die elke ochtend zelfs je boterhammen smeerde zodat jij langer in bed kon blijven liggen.

Ik hield je nachthemd tegen mijn borst. Rook je geur. Of verbeeldde me dat ik hem rook. Net zoals ik me verbeeldde dat het jouw stem was die zei dat ik mocht huilen zoveel ik wilde.

En dat deed ik dan ook, dagenlang.

Tot de ochtend dat ik anders wakker werd. Ik was woedend. Ik snapte er niets van. Hoe kon ik nu boos zijn? En waarop dan? Of op wie? Pas op het moment dat ik me ervan bewust werd dat jouw naam steeds door mijn hoofd spookte, wist ik het. Ik voelde me verraden. “Wat wij voor elkaar voelen is voor altijd.” Je had het beloofd!

Gek genoeg kreeg ik vanaf die dag ook weer zin om iets te gaan doen. Niet dat ik ineens overliep van energie, maar genoeg om weer te gaan wandelen.

Ik verbaasde me erover waarom ik daar niet al veel eerder aan had gedacht. Als ik wandelde dacht ik nergens aan. Terwijl jij nog sliep, liep ik door het nog uitgestorven Alphen aan den Rijn. Rook de zoete geur van het fluitenkruid in het voorjaar en voelde de warme wind van de zomer op mijn gezicht. In de winter raakte ik in vervoering van een heldere sterrenhemel boven de Zegerplas. Minutenlang kon ik ernaar staan kijken.

Als ik dan ons huis weer zag, en ik jou nog vlug kon kussen voor je naar je werk ging, was ik gelukkig.

De eerste weken waren moeilijk. Ik moest mezelf elke ochtend dwingen om te gaan. Terwijl ik liep dacht ik alleen maar aan een leeg huis waarin niemand op mij wachtte.

Maar na een week of zeven ging het beter. Het lukte me om ook aan andere dingen te denken dan alleen aan jou. Aan de bank in de kamer bijvoorbeeld. Die moest het als eerste ontgelden. Teveel herinnering. Ik struinde door reclamefolders, zocht op internet, liep woonwinkels binnen en er ook weer uit. Het werd me snel duidelijk dat ik al die jaren teveel op jou had geleund bij de inrichting van ons huis en zelf maar moeilijk kon kiezen. Ook een nieuw bed kwam er niet. Ik kwam er niet eens toe om naar een beddenwinkel te gaan. Dat kan altijd nog, loog ik me voor. In werkelijkheid luisterde ik alleen maar naar dat stemmetje in mijn hoofd: wat als jij toch spijt krijgt of niet kan wennen aan een drukke stad als New York? Je vergat toch niet voor niets jouw nachthemd?

Op die dag, een maandag ergens in januari, werd ik niet alleen boos wakker, ook het lamlendige gevoel dat niets me nog kon schelen was weg. Ik wilde iets gaan doen waar ik blij van werd. Geen nieuwe bank? Dan maar iets anders.

Tijdens het ontbijt viel mijn oog op de muur in de woonkamer. Een ander kleurtje? Waarom niet? We hadden het er vaak over gehad, maar het was er nooit van gekomen.

Ik fietste naar het dorp, maar vergat in mijn enthousiasme dat de bouwmarkt pas om één uur open ging. Op de terugweg zag ik dat de kantoorboekhandel al wel open was. Ik ging er binnen. Zomaar. Even kijken. Het licht was er prettig, helder maar niet te fel. Misschien daarom. Bij een tafel vol kleurige schriften bleef ik staan. Ik vroeg me af hoe het zou zijn om in deze prachtige schriften te mogen schrijven. Te mogen schrijven! Alsof dat een voorrecht was.

Alleen schrijvers denken zo, ik wist het zeker, ook al had ik er nog nooit een ontmoet.

Dat wilde ik ook. Aan die muur dacht ik niet meer.

Maandagen in januari zijn ervoor gemaakt om een nieuwe start te maken. Ik was er van overtuigd dat dit speciaal voor mij gold. Waarom per se schrijven? Ik had werkelijk geen idee. Maar wat de reden ook was, ik begon. Ik had iets gevonden wat mij gelukkig maakte.

Maar werd ik er ook echt gelukkig van? Vraag ik mij nu af. Of was het alleen maar tijdverdrijf om geen verdriet te hoeven voelen? Hield ik mezelf voor de gek? Ben ik daarom nu hier op dit schip? Om een antwoord te vinden op de vraag die me bezighoudt?

Mis je mij echt?

Vond je deze tekst leuk? Deze schrijver wil graag meer lezers. Je kunt hem/haar op de volgende manieren helpen:
- Geef hierboven een hartje. Meer hartjes betekent meer lezers voor deze tekst.
- Laat hier beneden een reactie achter. Ook dit trekt weer nieuwe lezers aan.
- Stuur dit verhaal naar iemand die van lezen houdt.
Namens de schrijver: heel erg bedankt voor je hulp!! ❤

*DeBrief