De brief - H2

Ik zeem het keukenraam. Achter mij op het aanrecht weet ik de afwas van gisteren. De koffiebeker met de afbeelding van een ijsvogel erop. Ik kreeg hem van jou omdat ik er tijdens een wandeling langs de Kromme Aar een gezien had en dat bij de voordeur al naar je brulde. “Omdat jouw enthousiasme mij zo vertedert,” zei je. Het wijnglas met een laagje Chardonnay er nog in, het ontbijtbord met een portret van Koning Willem Alexander erop, lekker kitsch volgens jou, bestek voor één persoon en een hapjespan, half gevuld met water om het aangebrande restje andijviestamppot los te weken. Al met al een afwas van niets. Ik zou hem ook nu kunnen doen voor ik verder ga met de buitenkant van het raam.

De brievenbus kleppert. Zal de wind zijn. Noordwest vier, hoorde ik vanochtend op de radio.

Of is het…? Nu al? Nee, dat kan echt niet. Uitgevers reageren niet zo snel. In Schrijven Magazine, las ik dat het soms wel maanden kan duren eer men iets hoort. Zoveel manuscripten krijgt men er binnen. En allemaal komen ze eerst op een stapel terecht. Dat stond er ook. Bovenop het mijne dus. Ik hoef me dan ook geen illusies te maken.

Of zouden ze iemand in dienst hebben voor een eerste beoordeling? Iemand met een geoefende blik, die door het verhaal heen bladert en potentiële kanshebbers eruit vist?

Ja, en dat uitgerekend jouw eerste boek dan zo’n potentiële kanshebber is. Je droomt, Eveline van Dongen. Zeem nu maar verder. Kan je straks eindelijk weer eens naar buiten kijken. Werd tijd ook, na drie jaar lang jezelf te hebben opgesloten in dat kamertje van je. En dat alleen omdat je zo nodig een boek moest schrijven.

‘Ja,ja.’ Ik haat die irritante stem in mijn hoofd. Ik haat hem omdat hij gelijk heeft. Ik schreef elke vrije minuut. Als een bezetene. Ik moest wel. Als ik het niet deed dacht ik aan jou. In iedere kamer van het huis kwam ik je tegen. In de huiskamer, onderuit gezakt op de bank, vlug nog even wat papieren doornemen voor je naar je werk ging. In de badkamer waar we elkaar met klodders schuim bekogelden, wat geheid uitliep op een innige omhelzing waaruit we ons maar moeilijk los konden maken. Of in de keuken, wanneer ik stond te koken en jij je armen om me heen sloeg, mij in mijn hals kuste en vroeg of het nog lang duurde. Jij had altijd honger.

De eerste maanden nadat je weg was gegaan schreef ik alles wat er maar in me opkwam. Onbenullige nietszeggende verhalen die ik niet eens herlas. Over wat ik zag als ik naar buiten keek. Een koolmees bijvoorbeeld, die zijn kop in het gat van het nestkastje stak. De hele ochtend fantaseerde ik over wat zo’n beestje zou denken. Hoe het de toekomstige kraamkamer zou inrichten. De tv bij de ingang of juist dieper in het hok zodat zijn jonkies naar het jeugdjournaal konden kijken voor ze in slaap vielen? Of was er alleen maar een spiegel? En wat zei dat over het zelfbeeld van zo’n meesje?

Het maakte me niet uit wat ik schreef, als ik maar bleef schrijven.

Gelukkig was de papierversnipperaar geduldig.

Tot plotseling, op een druilerige ochtend in februari, ik weet het nog precies, er een vrouw opdook in mijn hoofd. Ze was er zomaar, zonder aankondiging, en ik wist, die gaat niet meer weg. En dat ik haar Saar Vermeulen zou noemen. Ook dat wist ik meteen.

Vanaf die dag was ik niet meer te stoppen. Ik liet haar op reis gaan. Of nee, dat leek teveel op vakantie. Vluchten liet ik haar. Met al haar wanhoop stuurde ik haar de wijde wereld in. Ik gaf haar uitdagingen die ik zelf nooit had durven aangaan.

Laat maar liggen. Zolang die brief daar ligt is er niets aan de hand.

Maar als het toch van de uitgever…?

Zonder dat ik het echt wil, gooi ik de spons in de emmer en loop naar de voordeur.

Er ligt een brief zonder een logo er op. Ik moet me niets verbeelden.

Maar als ze geen logo hebben?

Doe normaal, Eef. Zo snel al antwoord? Dat kan alleen maar een afwijzing betekenen. Bereid je daar nou maar op voor, dan voorkom je dat je weer dagenlang zit te kniezen of te janken. Je was net zo lekker begonnen je leven weer op te pakken. Je huis te koop zetten bijvoorbeeld. Hou je daar nu maar mee bezig.

Ik pak de brief op van de mat en draai hem om. Probeer te begrijpen wat er staat. Jouw handschrift. Geen spat veranderd. Ik zoek steun tegen de muur. Mijn oren suizen. In de spiegel naast de voordeur kijk ik naar mezelf. Zweetdruppels parelen op mijn voorhoofd. Asgrauw is mijn gezicht.

Het brengt me op slag terug naar de dag dat je wegging en naar de dagen daarna. Wekenlang keek ik uit naar de postbode, tot het besef doordrong dat wachten niet langer zin had. Ik moest verder, ook al had ik toen nog geen idee hoe.

Ik knijp de spons uit in de emmer. Mijn handen vinden troost in het lauwwarme water. Ik zie je weer zitten aan de keukentafel. Haastig, als elke ochtend, werk je je ontbijt naar binnen. “Druk op kantoor,” zeg je als je ziet dat ik naar je kijk. Iedere dag hetzelfde ritueel. Een vluchtig kus voordat de deur achter je dicht valt. Ik kijk je na. Je start je auto. Zwaait zonder om te kijken nog even met je arm uit het raam en weg ben je, jouw wereld in. Een wereld waar ik alleen van weet, dat je goed bent in wat je doet. Zo goed zelfs, dat jouw baas je een aanbod deed dat je niet kon weigeren. Zijn nieuwe filiaal opstarten en gaan runnen in New York. Je smeekte me om met je mee te gaan. Ik kon het niet. Hier in Alphen aan den Rijn voelde ik me thuis. In New York zou ik… Ik kon me niet eens een voorstelling maken van wat ik daar zou voelen. Eenzaamheid en lange uren wachten op jou, komen daar nog het dichtste bij.

Heb ik je ooit verteld dat ik ‘s avonds vaak voor het raam stond om te zien of je er al weer aankwam? Vast niet, je zou mij maar een hopeloze romanticus hebben gevonden. Dat zei je toch elke vrijdagavond wanneer ik de huiskamer met kaarsen en geurige bloemen had versierd, om te vieren dat ons weekend begon?

De spons ligt doelloos in mijn hand. De deur van de huiskamer staat op een kier. De brief ligt ongeopend op tafel. Ik ben bang te lezen wat je schrijft. Toch loop ik erheen. Wat als jij…? Spijt kreeg?

Mijn handen trillen als ik hem openscheur. De letters dansen. Ik haal diep adem en dwing mezelf te kijken naar wat er staat.

“Ik mis je”. Drie woorden op een groot leeg vel.

Is dit een grap, Marian? Na al die jaren? Of schreef je het in een opwelling? Ik begrijp het niet. Waarom alleen je adres? Waarom geen telefoonnummer erbij? Dan kon ik je nu bellen.

Of wil je niet dat ik bel? Wil je dat ik naar New York kom? Is dit weer zo’n maniertje van je om toch je zin te krijgen?

Ik moet me niets inbeelden. Zoiets doe jij niet. Je houdt niet van raadsels.

En deze brief dan?

Vond je deze tekst leuk? Deze schrijver wil graag meer lezers. Je kunt hem/haar op de volgende manieren helpen:
- Geef hierboven een hartje. Meer hartjes betekent meer lezers voor deze tekst.
- Laat hier beneden een reactie achter. Ook dit trekt weer nieuwe lezers aan.
- Stuur dit verhaal naar iemand die van lezen houdt.
Namens de schrijver: heel erg bedankt voor je hulp!! ❤

*DeBrief