Confetti - Sanne Zwiers

De zomer slaat in Pelle zijn gezicht als oma de voordeur opent.

'Pure chocola vindt je moeder het lekkerst,' zegt ze en ze helpt hem met een duwtje over de drempel.

Pelle knippert met zijn ogen die gewend zijn aan het leven achter dichte gordijnen.

'Goed uitkijken bij het oversteken!'

De voordeur valt in het slot.

Vroeger was alleen naar de supermarkt voor een boodschap levensgevaarlijk. Nu er andere levens in gevaar zijn maakt dat niet meer uit.

Pelle baant zich een weg over het tuinpad. Het onkruid groeit harder dan je wieden kan. De haagwinde is in wilde verstrengeling met de laatste dappere resten van wat ooit zijn moeders tuin was. Het duurt al lang. De tijd verstikt het gewas en vergiftigt haar bloed. De ziekte woekert door haar lichaam als het zevenblad door haar tuin. Soms snoeien ze rigoureus, maar wat onder de oppervlakte leeft zoekt altijd het licht.

Pelle klemt zijn vingers om de hengsels van zijn rugtas. Zijn dikke benen scheuren tegen elkaar bij elke stap, het zorgt voor pijnlijke rode plekken.

Hij slaat de hoek om naar de grote weg. Op het warme asfalt voelt het alsof zijn schoenen wegzakken, als de brokken chocola in het beslag van oma's nog ongebakken cake. Soms zakken de brokken zo diep dat je ze niet meer ziet. Wat als Pelle net als de chocola wegzakt en het asfalt achter hem weer glad trekt? Opgelost.

De warme wind van de auto's die voorbij razen, verspreidt de geur van benzine en asfalt, zoals de hete lucht uit de oven straks de geur van de vers gebakken cake verspreidt.

In de berm ligt een platgereden merel. Levensgevaarlijk hier.

De auto's hebben haast. Haast heeft hij straks pas in de supermarkt. Als de buurvrouw met de priemende ogen met hem over mama wil praten.

In haar ogen kan hij niet kijken dus richt hij zijn blik iets lager, op zijn eigen ooghoogte, op iets dat de laatste tijd nogal zijn interesse heeft. Rond en romig. Cakebeslag zonder brokken chocola. Van brokken worden borsten ziek.

Snel terug naar de chocola.

Hij koopt twee repen. Eentje voor zijn oma's cake en eentje tegen het wegzakken.

Hij knakt de reep. Brokken chocolade onder de nog gave verpakking. Een ravage onderhuids. Hij scheurt de verpakking open, De chocolade is nog hard door de airco in de winkel. Nog even en het smelt.

Zijn voeten zakken door het asfalt alsof iemand zijn enkels pakt en hem eraan naar beneden trekt.

'Hey, wat doe jij nou? Je kunt niet zomaar in de leegte springen.' Een grote man houdt hem aan zijn enkels omhoog. De wereld op zijn kop.

'Zet je handen op de grond, dan laat ik je zakken.'

Pelle twijfelt of hij met zijn handen zijn gewicht kan dragen, maar hij heeft weinig keus. Één hand plat op het warme asfalt, de andere omklemt de chocola. Dan kruipt hij op handen en knieën de berm in en laat zich op zijn billen in het gras zakken. Hij kijkt omhoog in de ogen van de man. Als spiegels.

'Je moet niet wegduiken.'

'Wegzakken.'

'Nee, wegzakken doe je niet uit vrije wil. Wat jij doet heeft niks met zakken te maken, ik kon je nog maar net bij je enkels grijpen. Dat moet duiken geweest zijn.'

Toen hij nog ondersteboven hing dacht Pelle het al te zien. Misschien is hij nog licht in zijn hoofd, maar de wereld ziet er anders uit. Achter een verdwaald wolkje bloost een verlegen zon. De lucht kleurt roze en toont een wereld in pastel. Vanuit de berm stijgt de merel op.

'Waar zijn we?'

'Aan de goede kant natuurlijk.' De man kijkt rond en keurt tevreden de omgeving.

'De goede kant van wat?'

'Van alles, mijn jongen. Alles heeft meerdere kanten, het is maar hoe je het bekijkt.' De man hurk naast hem in de berm.

'Geef mij eens zo'n stukje chocola.'

Pelle scheurt het papier verder open en geeft de man een groot stuk.

'Niet eens gesmolten.'

'Dat verbaast me niet, we zijn hier aan de goede kant. Denk positief.

'Mama is ziek, wat is daar positief aan?'

'Je moeder is in gevecht met het leven. Net als jij trouwens. Net als iedereen, altijd, al weet niemand hoe lang dat duurt. Daar moet je niet voor wegduiken.'

'Ik dook echt niet, ik zakte weg.'

'Als je in staat bent om stukken chocola als metafoor te gebruiken voor kankergezwellen gaat het duidelijk de verkeerde kant op. Je moeder mag blij zijn dat ik je op tijd heb gegrepen. Ze heeft je nodig. Als jij het nu al opgeeft, dan heeft zij geen eerlijke kans. Hij bent een zwaargewicht in deze wedstrijd. Voor jou zal ze overwinnen, dat doen moeders.'

'Wat kan ik doen?'

'Niks.' Hij pakt nog een stukje chocola.

'Het gaat niet om doen, het gaat om zijn. Jij kunt er voor haar zijn en in haar geloven. Zoals je oma doet met haar cake.'

'Mama kan al maanden geen cake meer verdragen.'

'Dat is hoop.'

'Wat als ik het niet kan.'

'Over het algemeen zijn kinderen er goed in.'

De merel landt op een tak en schudt zijn veren. Bloesems dwarrelen als confetti naar beneden, hoopvol.

'Je was een kind toen ze ziek werd, maar dat ben je nu allang niet meer. Ze laten je zelfs alleen de drukke weg oversteken.'

Als er op de heenweg bomen hadden gestaan had Pelle in ieder geval hun schaduw opgemerkt.

'Je hebt gewoon niet lang kind kunnen zijn. Daar ga je later, als je leven rustiger is, nog wel spijt van voelen, maar dat is niet voor nu.'

De man staat op en klopt de confetti uit zijn haar.

'Hoop.' De gekleurde snippers dwarrelen tussen het hoge gras.

Pelle vouwt het papier terug om de reep.

'Ik moet terug.'

'Niemand moet terug, je moet verder. Ga naar huis.'

In de Vermeerstraat bloeit de haagwinde. Witte klokjes woekeren door de tuin. Pelle zijn hoop fragiel, als de bloemen.

Thuis kun je de ziekte ruiken, het wordt tijd dat de cake in de oven gaat.

'Ben je daar eindelijk', zijn oma pakt de reep en snelt zich naar de keuken.

In de donkere woonkamer verwacht Pelle zijn moeder in gevecht met het leven, maar het leven is sterker en de gordijnen zijn open. Breekbaar lijf op de bedrand. Holle ogen, in het zonlicht. Blote voeten zoeken naar sloffen. Wankele stappen op weg om de toiletpot te omhelzen.

Terwijl oma de cake in de oven zet, helpt Pelle zijn moeder in bed.

Er dwarrelt confetti vanuit zijn haar in haar schoot.

'Wat is dat?' Zijn moeder legt de gekleurde snippers in de palm van haar hand.

'Gewoon confetti.'

Vond je deze tekst leuk? Deze schrijver wil graag meer lezers. Je kunt hem/haar op de volgende manieren helpen:
- Geef hierboven een hartje. Meer hartjes betekent meer lezers voor deze tekst.
- Laat hier beneden een reactie achter. Ook dit trekt weer nieuwe lezers aan.
- Stuur dit verhaal naar iemand die van lezen houdt.
Namens de schrijver: heel erg bedankt voor je hulp!! ❤