Boreling - Martin Koot

Proloog

In het donker staar ik naar het plafond. Ivar moet dus toch naar een andere school. Jasper was zo stil dit weekend, hij houdt zich groot, maar ondertussen… En de meiden. God, waar ben ik aan begonnen? Die blauwe envelop had ik ook beter niet open kunnen maken vandaag, waar haal ik het geld vandaan? Ik kan niet eens de rekening van de garage betalen. En dan moet de factuur van de advocaat nog komen.

Fatsoenlijk slapen lukt me al weken niet meer, meestal slaap ik een uurtje, met een beetje mazzel twee of drie. Deze nacht is het niet anders. Het nauwelijks te beteugelen gepieker waarmee ik uiteindelijk toch in slaap val gaat naadloos over in woeste dromen, waarin ik pas echt alle controle kwijt ben. Huizen beginnen te schudden, scheuren worden zichtbaar en onder luid kabaal storten ze in, de brokstukken vallen op mijn kinderen.

In de verte zie ik Stef aankomen. Ik ontdek dat ik spiernaakt ben en vlucht de brug op die de Waal overspant. Onder de brug, zacht maar onmiskenbaar, klinkt het ijle zingen van de sirenen. Met hoge stem, steeds luider, roepen ze me: Kom, kom hier, rust…

Happend naar adem word ik wakker. Het duurt een paar tellen voordat ik besef waar ik ben. Anna ligt naast mij, haar ademhaling verraadt dat ze diep in slaap is. Blijven liggen heeft geen zin, mijn keel is kurkdroog en mijn hoofd lijkt met een stalen band omklemd te zijn. Zachtjes sta ik op, schiet een badjas aan en sluip naar beneden, voorzichtig de krakende trede van de trap vermijdend.

Uit een rommelige keukenla diep ik wat paracetamol op, ik neem twee tabletten in met water. Zittend aan de keukentafel leg ik mijn hoofd in mijn handen. Zoveel levens zijn van mij afhankelijk, ik mag en kan niet verzaken. Maar ik red het niet meer, het glipt allemaal tussen mijn vingers door. Hoe blijf ik overeind?

In het schemerduister van de keuken, in de hoek tussen het aanrecht en de koelkast doemt een jongetje op. Roerloos neemt hij me in zich op. Ik kan moeilijk focussen, het is donker, mijn bril ligt nog naast het bed en mijn hoofd bonst. Hoe oud zal hij zijn… vijf? Acht?

Hij wenkt mij.

Kom mee, ik breng je naar waar het begon.


BORELING verscheen eerder dit jaar bij Uitgeverij Lucht. Meer info op www.boreling.nl.

Vond je deze tekst leuk? Deze schrijver wil graag meer lezers. Je kunt hem/haar op de volgende manieren helpen:
- Geef hierboven een hartje. Meer hartjes betekent meer lezers voor deze tekst.
- Laat hier beneden een reactie achter. Ook dit trekt weer nieuwe lezers aan.
- Stuur dit verhaal naar iemand die van lezen houdt.
Namens de schrijver: heel erg bedankt voor je hulp!! ❤

*Boreling