Racefiets zonder bagagedrager - Ester van Steekelenburg

Niet de liefde haalt Jennifer onderuit, maar de opening van de deur naar Ruben en de wereld in het algemeen.

Paul Verbraeken

De 22-jarige Jennifer spreekt de lezer aan in haar eigenzinnige, humoristische en poëtische spreektaal. Na een gevoelige en veel te korte liefdesrelatie met Ruben laat Jennifer zich meedogenloos terugwerpen op zichzelf. Gelukkig heeft ze haar racefiets zonder bagagedrager, waarmee ze de wijde wereld kan verkiezen boven een liefdesrelatie. 

Ester van Steekelenburg (1968) is geboren en getogen in het Westland. Ze woont sinds 1996 in Drenthe. Als verpleegkundige, groepsleerkracht en praktijkopleider is zij werkzaam geweest op veel verschillende vlakken. Sinds 2021 werkt zij als pedagogisch medewerker in de kinderopvang. Ester is getrouwd en heeft een dochter en een zoon.

RACEFIETS
ZONDER
BAGAGEDRAGER

Een snel en stil liefdesverhaal

PROLOOG

Den Haag, oktober 1991


"Liefde is het verlangen
naar de verloren helft
van onszelf."
Milan Kundera

Onlangs bereikte ons het verdrietige nieuws dat de Belgische wielrenner Danny Alaerts is overleden, op de kermiskoers in Leuven. Vlak voor de finish was een aantal wielrenners ten val gekomen. Danny kwam ook ten val, en botste tegen een camper op. Uiteindelijk is hij aan zijn verwondingen overleden. De Belgische nieuwsberichten spreken over het grote verlies van één van de meest beloftevolle wielrenners in het land.

Ik zie het voor me hoe Ruben op dit heftige nieuws zal reageren. Ik kan het hem nu niet vragen. Maar ik vermoed dat de impact gigantisch voor hem zal zijn.

Deze week had ik een bijzondere droom.

Ik droomde dat Ruben en ik met een groepje van drie mensen bedolven raakten onder een heleboel racefietsen, die chaotisch op elkaar gestapeld waren. Ruben en ik werden door die mensen omringd, zonder dat zij met ons in contact waren. Ze bleven buiten het beeld van de droom. Ik wist daarom niet wie deze mensen waren. Ruben en ik lagen in een open ruimte onder de stapel fietsen, innig omstrengeld. Zo lagen we daar wel een half uur. Ik droeg een wit minirokje en een witkanten bloesje. De mooie handen van Ruben omstrengelden mijn heupen.

Via zijn handen ging er een sterke energiestroom opwaarts door mijn lijf. Ik voelde het letterlijk stromen. De stroom voelde warm en tintelend aan. Het leek op een warme waterbron, ergens in een bos: een 'Warmwoordenbron', zoals Ruben mij in het echte leven weleens noemde, omdat ik vliegensvlug met de vulpen mijn gevoelens voor hem op papier schreef.

Vanwege onze sterke verbondenheid stonden we in de droom als een huis. Hoewel er uiterlijk gezien geen contact was met de mensen om ons heen, was er wel een krachtige connectie met deze mensen. Het verblijf in de kleine ruimte onder de racefietsen bracht bij mij geen angst teweeg. Integendeel; ik voelde mij vrijer dan ooit.

Dat verbaasde mij wel.

De droom was een verwerking van het nieuwsbericht over wielrenner Danny. In Leuven was er geen reden meer tot feestvieren en kermis. De kermiskoers werd onmiddellijk gestaakt. Iedereen leefde mee met de nabestaanden van Danny.

Ik kon dit collectieve verdriet lijfelijk voelen.

Ruben en ik wisten dat we onszelf moesten bevrijden, om te voorkomen dat we bedolven zouden raken onder de stapel racefietsen. We kregen de opdracht om onze eigen racefietsen op te zoeken en – ieder op onze eigen manier – de wereld in te trekken. Het was tijd om 'uit te stappen'. En dus deden we dat maar...

Het voelde niet leuk: alsof je uit een heerlijk warm bad stapt en geen zachte handdoek hebt om je af te drogen. Dat je in de kou moet wachten totdat je die handdoek aangereikt krijgt.

Hoe vanzelfsprekend onze liefdesuitingen in de kleine ruimte ook geweest waren... in de buitenwereld waren deze ten strengste verboden!

Ik raakte uit balans, was zoekende, stond te tollen op mijn benen, begreep het niet. Ik zag Ruben ook zoekend om zich heen kijken. Hij werd zonder pardon bij me weggehaald en 'ergens anders ingezet'. Ik voelde weer de pijn van het vorige jaar, 1990: die eeuwige pijn van 'Ruben missen': hem zoeken en nooit vinden.

De helft van het hart, die op zoek is naar de andere helft.

Afgelopen nacht kwam er een vervolg op de droom van deze week.

In de droom van afgelopen nacht zat ik in een rookstoel, op de bovenste verdieping van een groot gebouw. Daar was een opnamestudio. Ik kon Ruben vaag door een klein raampje zien, maar hij zat in een andere kamer dan ik. We konden niet bij elkaar komen. Beneden werd – onder de overkapping bij het gebouw – de première van een speelfilm gevierd. Er stond een grote groep mensen buiten te lachen, shag te roken en te drinken.

Zelf heb ik nog nooit gerookt. En ik drink weinig alcohol. Om die reden voelde ik mij buiten de groep staan. En de speelfilm? Iedereen had de film gezien, behalve ik. Geen idee waar de film over ging.

Ik moest het nu proberen zonder Ruben, en dat ging met horten en stoten. Niemand mocht weten van de herinnering aan ons samenzijn, daar onder die stapel racefietsen. Ik voelde mij door niemand begrepen, behalve door Ruben. Maar hij was dus nu ergens anders.

Toch kreeg ik langzaam maar zeker antwoord op de vraag waarom niemand ons begreep. Want wij hadden samen onder de stapel racefietsen avonturen beleefd die niet aan andere mensen uit te leggen waren. Ze zouden het niet geloven.

Hoewel we dus niet bij elkaar waren, wist ik dat Ruben en ik 'met onze lichamen tegen elkaar aan' door het leven gingen. Soms overlapten onze lichamen elkaar gedeeltelijk.

Vaak waren we urenlang stevig tegen elkaar aangedrukt. We hielden sowieso elkaars hand vast. Zo was Ruben altijd bij me.

Dus in het uiterlijke leven waren we zonder elkaar, maar in het innerlijke leven waren we samen. Ik voelde Rubens energie, zijn adem. Ik merkte het ook als hij het moeilijk had. Dan zag ik donderwolkjes boven zijn hoofd hangen. Op zulke momenten kroelde ik in gedachten sussend door zijn haren. Daar werd hij rustig van.

Ik droeg een witte steen bij me. Tijdens ons intieme samenzijn onder de racefietsen had Ruben zijn handtekening op de steen geschreven. Nu we beiden blootgesteld waren aan de openbare wereld, moest ik Rubens handtekening zien te verbergen.

Dat ging tegen mijn gevoel in.

Ik had er mijn hele leven voor nodig om aan dit idee te wennen. Toch zou het mij uiteindelijk gaan lukken... hoe dan ook! Toen ik wakker werd uit de droom, had ik een voldaan gevoel.

Het lijkt erop dat ik nu eindelijk écht mijn weg weer zal gaan vinden, in mijn leven zonder Ruben. Wie weet, komt er ooit een dag waarop ik – na heel veel vijven en zessen – dit verhaal mag vertellen aan al die mensen buiten die wereld onder de stapel racefietsen. Dat zou mooi zijn. Want het is te waardevol om zomaar in de kast te laten verstoffen.

Dat ik gewoon het hele verhaal vertel en er zelf als een rustige helikopter boven mag hangen. Wow. Zou dat ooit...ooit kunnen?? Het zal vast nog wel heel lang gaan duren, voordat het zover is. Gelukkig heb ik al wat teksten, gedichten en verhalen uit het vorige jaar vastgelegd in mijn schrijfboekje. Ze wachten geduldig op het moment dat het verhaal verteld mag worden!

Ook al duurt dat nog héél veel jaren...kan me niet schelen...áls het maar verteld wordt, ergens in de tijd die nog in het verschiet ligt...

Vond je deze tekst leuk? Deze schrijver wil graag meer lezers. Je kunt hem/haar op de volgende manieren helpen:
- Geef hierboven een hartje. Meer hartjes betekent meer lezers voor deze tekst.
- Laat hier beneden een reactie achter. Ook dit trekt weer nieuwe lezers aan.
- Stuur dit verhaal naar iemand die van lezen houdt.
Namens de schrijver: heel erg bedankt voor je hulp!! ❤

*RacefietszB