Doorgaan naar hoofdcontent
Over deze websiteOp De Slushpile publiceren schrijvers hun boeken, verhalen en gedichten. De redactie selecteert de beste ingezonden werken. Lezers geven met hartjes en reacties hun mening.Meer informatie

Boek van de week



Nieuw en populair

InfoBeoordeeld door lezers. Aantal hartjes, reacties en de plaatsingsdatum bepalen de volgorde van de lijst. Nieuwe verhalen krijgen de eerste 8 uur een boost voor zichtbaarheid. 💙=Aanrader van de redactie. Korte verhalen en gedichten worden in principe niet door de redactie geselecteerd, iedereen kan plaatsen wat hij wil.

[Wordt opgehaald]


Laatste reacties:




Recent toegevoegd

Racefiets zonder bagagedrager - 6 Moeke



Maart 1990

"Zalig de reinen van hart"
Mattheüs 5

Annemijn studeert geschiedenis aan de universiteit van Leiden en zij is mijn vriendin. We zijn afgelopen zaterdag bij moeke langs geweest, in Rijnsburg. Annemijn heeft een tijdje bij haar moeke op kamers gewoond, en toen kwam ik daar weleens logeren. Moeke is de oma van Annemijn. Zij is geboren en getogen in België. Het is altijd 'plezant' om bij haar te zijn. Als ze in de keuken haar heerlijke wafels uit het wafelijzer haalt, kijkt ze uit het raam en ziet ze hoe wij onze halleluja's – al druk babbelend - tegen het hek zetten.
Dan begroet ze ons altijd met dezelfde woorden:

"Halleluja! Dat zijn de fietsen van kapelaan Erik Odekerke!"

Want moeke was vroeger een trouwe kijker van de serie 'Dagboek van een herdershond'. Dat is niet zo verwonderlijk, want de serie is in Eijsden opgenomen. Dat is een Limburgs grensdorp aan de Maas. Moeke ging daar als kind vaak naartoe op vakantie, samen met haar ouders en broers. Dan fietsten ze dagelijks naar Maastricht, om daar een lekker stuk vlaai te eten en boten te kijken aan de Maas.

Moeke is één van de liefste mensen die ik ken. Ze heeft een zacht gezicht en een lieve stem, die meestal zingt als ze haar gedichten voordraagt. Annemijn noemt haar weleens gekscherend een 'wandelende gedichtenbundel'. Het is bijna filmisch, hoe we door moeke welkom worden geheten in haar bescheiden appartementje met een jaren-zeventig-interieur. Het gebloemde theeservies staat dan al klaar. De theepot met rozenbottelthee op het houdertje met brandend theelichtje, geurende wafels op gebloemde gebaksbordjes.

Hoe ze ons omhelst, zo liefdevol: de kleine dame met het lachende gezicht! Ze gaf me een prachtig oud blikje mee, met prentjes en gedichten. Het is een blikje om kleine herinneringen in te bewaren: gedichtjes, toegangskaartjes, lieve briefjes, enz. Moeke weet precies wat ik mooi vind! Het lijkt me leuk om kleine gedichtjes te schrijven en 'in te blikken'. En die dan zomaar – per ongeluk expres – in Leiden op straat uit te strooien. Ik zie voor me dat Annemijn en ik dan stiekem achter een kastanjeboom kijken hoe de vinder reageert.

Ik vind het bijzonder dat moeke vroeger als psychiatrisch verpleegster heeft gewerkt, in psychiatrisch ziekenhuis Sancta Maria te Noordwijkerhout. Ze heeft daar veel goed werk gedaan. Dat is ook wel te zien op de foto's die moeke in een groot paars Henzo fotoalbum geplakt heeft. In haar mooie, gelijkmatige handschrift heeft ze lange verhalen bij de foto's geschreven. De uniformen uit die tijd zagen er zo netjes uit! De verpleegster droeg een wit kapje op haar hoofd, en een verpleegstersspeld op haar witte schort. Onder het schort droeg ze een donkere jurk.

Het is mijn droom om dat ook in mijn leven te mogen meemaken: veel voor anderen zorgen, fijne gesprekjes hebben met patiënten, maar ook lol hebben met je collega's. Samen de schouders eronder zetten. Ik ben uiteraard al serieus bezig met mijn opleiding, maar ik moet nog veel leren. Ik ben extreem faalangstig, waardoor ik het soms verknal voor mezelf. Hierdoor gaat het niet zo goed met mijn stage in het Academisch Ziekenhuis Leiden. Als er voor mijn gevoel op de afdeling een zware sfeer is, dan raakt dit mij intens en heb ik het extra moeilijk. Eigenlijk hebben anderen niet zo veel last van mijn faalangst; ik heb vooral mezelf te pakken. Gelukkig hebben mijn docenten en stagebegeleiders geduld met mij, ook omdat ze zien dat mijn inzet groot is. Ze helpen en stimuleren mij van alle kanten!

Omdat Annemijn zo mooi is, zitten er in Leiden vaak jongens achter ons aan. We gingen naar Rijnsburg voor onze rust. Maar dáár zaten de jongens óók al achter ons aan! Annemijn is net zo mooi als moeke. Beiden zijn ze mooi én intelligent.

Moeke vertelde een verhaal over haar jonge jaren. Alle jongens keken naar haar, wanneer ze met haar vriend over straat liep. Op een gegeven moment wilde haar vriend dat ze even een rondje ging draaien. Ze begreep het eerst niet, maar toen draaide ze toch een rondje. Haar vriend riep de andere jongens toe:

"Zo, hiermee hebben jullie haar van voren en van achteren gezien.
Dus nu willen wij weer met rust gelaten worden."

Maar goed, al die aandacht kan ook ingewikkeld zijn. Ik heb nu namelijk een relatie met Tom. We kennen elkaar nog maar kort: een paar weken. Ik ken hem van karate. Ik ga regelmatig naar karate, in het studentensportcentrum in Leiden. Studenten en werkende jongeren kunnen daar sporten tegen een laag tarief. Karate is een goede uitlaatklep na een intensieve stagedag. Met Tom zijn er overigens nog wel méér goede uitlaatkleppen: die vinden dan plaats op 'locatie Zevende Hemel'!

Tom is – samen met zijn nonkel Frederik– eigenaar van een biologisch restaurant in Leiden. 'Nonkel' Frederik want: zij komen oorspronkelijk uit België. Net als moeke. In België is 'moeke' de benaming van een oma. Ik houd wel van de charme van deze lieve mensen uit België!

Nonkel Frederik heeft het restaurant 'Maison numéro 1' genoemd. Dat zit zo: Tom woont in een piepkleine kamer, vlak bij het restaurant. Zijn bed is onder zijn bureau geplaatst. Dat is zó beklemmend, dat hij na het werk vaak in het restaurant blijft rondhangen. Het restaurant is zogezegd zijn 'eerste huis'...dus nummer één. Zijn eigen kamer komt op de tweede plaats. Hij is nog maar 19 jaar oud, en dus nu al mede- eigenaar van het restaurant. Of nou ja...hij wordt natuurlijk nog wel begeleid door zijn nonkel Frederik.

Tom is stapelgek op mij. Hij is enthousiast, lief en zorgzaam, maar anderzijds ook een druk persoon... en dat past dan minder bij mij.

Ik weet eigenlijk niet of ik al toe ben aan een nieuwe relatie, na de intieme vierjarige relatie met Willem. Ik denk er serieus over na om het uit te maken met Tom. Lastig wel. Want hij is een lieverd.


Vond je deze tekst leuk? Deze schrijver wil graag meer lezers. Je kunt hem/haar op de volgende manieren helpen:
- Geef hierboven een hartje. Meer hartjes betekent meer lezers voor deze tekst.
- Laat hier beneden een reactie achter. Ook dit trekt weer nieuwe lezers aan.
- Stuur dit verhaal naar iemand die van lezen houdt.
Namens de schrijver: heel erg bedankt voor je hulp!! ❤

Reacties