Mossel
Antebellum - twee maanden voor nu
De ooi lag in een hoek van de kamer, achter een paar rechtopstaande pallets die als afscheiding dienst deden. Zoals bij alle ooien waren alle vier haar poten gebroken en ze jammerde klagelijk vanuit haar geïmproviseerde hok en stiet diepe, donkere keelklanken uit.
Het was nu zo’n drie jaar geleden dat de ooien waren verschenen, zomaar vanuit het niets: in ieder huis één. Sommige mensen zeiden dat de Keitonen het hadden gedaan, maar niemand nam dat serieus. Hoe zouden de Keitonen dat ooit voor elkaar hebben gekregen? Zij waren toch geen magiërs? Anderen zeiden dat het een straf van God was en weer anderen hadden het over milieuvervuiling, moeder aarde of buitenaardse wezens. We stuurden brieven met de schepen mee, maar daar kwam geen antwoord op.
Hoe het ook zij; al heel snel kwamen we erachter dat je de ooi niet uit je huis kon verwijderen. Brandweerwagens en ambulances reden in die begindagen af en aan en de doodskisten waren niet aan te slepen. Overal hingen pamfletten van de partij, met de waarschuwingen. Ze hingen aan de houten palen van de straatlantaarns, aan schuttingen en lagen in de plassen op de straten.
Mensen spraken over de ooi-vloek. Maar zelf denk ik meer aan een bescherming, ik weet niet of dat dom is. Het voelt alsof de ooien ons beschermen en de ooi in ons huis is een deel geworden van ons leven. Vaak aai ik door de vettige krullen op haar kop en voel haar warme, bultige schedel daaronder. Soms praat ik ook tegen haar. Het is mijn taak om de mest weg te scheppen en het stro te verversen.
Het monster lag op haar buik op het grote bed. Ik masseerde de harde, schaalachtige huid van haar bovenbeen. Ze had last van de doorbloeding die vaak stokte. Vooral in de winter werd haar been ijskoud en dan ‘tintelde’ het, zo zei ze.
“Ze hebben een nieuwe gevonden,” bromde haar stem vanaf de andere kant van het bed. “Godverdomme, het werd tijd ook. Wat denken ze nou? Dat we ze vanzelf tegen houden als we maar lang genoeg naar onze navels staren?”
Mijn vingers deden zeer van het masseren, met name de vingertoppen: het was alsof er naalden instaken. Maar ik wist dat ik nog een kwartier door moest gaan.
Het vuur in de haard knisperde zacht en legde een oranje gloed over de meubels in de kamer. Het rook er naar ooi, zoals in elk huis van onze stad. Een scherpe, kruidige, mestachtige geur die ik eigenlijk wel aangenaam vond.
Het scheen dat sommige mensen hun ooi niet goed verzorgden. Je moest haar elke dag keren en de onderkant goed schoon schrobben met shampoo, ik gebruikte luizen-shampoo van de drogist, anders had je kans oop wat de mensen vleesvisjes noemden, vleesvisjes die zich in de krullerige wol nestelden en gaten beten in de huid. Het rauwe vlees ging broeden en zo’n warme, vochtige omgeving was een perfect klimaat voor die beestjes die zich dan ook als razenden voortplantten.
Daarom keerde ik de ooi dagelijks en waste haar onderkant en vooral het gebied rond de anus en vagina met luizenshampoo van de drogist.
Terwijl ik masseerde, dacht ik aan Sona en aan wat ze had gezegd over de plakjes kopkaas die ze archiveerde. Het kantoor van Gunther en Walters was op loopafstand van ons huis. Toen we Café De Drieëntwintig Schedels verlieten, keek ze me één seconde aan, haar oogleden voor de helft over de pupillen gezakt. Het was een broeierige blik. Een blik vol geilheid en dat besefte ik op dat moment. Het was bij de jassen en het monster stond gebogen haar hoed te zoeken dus had ze niets door: ze stond gebogen naast ons en draaide rond haar as als een soort kermisattractie; of zoals je draken soms ziet dansen bij chinees nieuw jaar. En Sonja en ik ontweken de draaiende billen en zij keek me aan met een dromerige geilheid dich zich recht in mijn hart boorde.
Op straat kijken de mensen mij vaak meewarig na omdat het monster mij gevangen houdt. Ze gebruikt mij als een soort loopkruk waarbij haar knobbelige elleboog hard in mijn schoudervlees drukt. Maar ditmaal voelde ik dat niet en kon ik alleen maar denken aan Sonja’s half gesloten ogen die kabbelden van geilheid.
De ooi begon te blaten vanuit haar geïmproviseerde hok. Of bladen; het klonk meer als een soort roggelende hoest.
“Heb je haar nou nóg geen eten gegeven?” zei het monster, “moet ik dan álles zelf doen?”
Die nacht, toen ik dacht dat het monster sliep en ik op mijn kist lag in de hoek van haar kamer, dacht ik aan Sonja en aan haar hand in mijn hand en ik trok me zacht af onder de deken. Ik zorgde ervoor niet klaar te komen, want het monster zou het sperma ruiken en dan zou ze begrijpen dat iets, ergens mijn lust had opgewekt. Ze zou de simpele rekensom snel oplossen, want dom is ze niet, zeker niet. En daarom raakte ik niet bevredigd en ging dus vrij lang en zweterig door met aftrekken.
Het dekbed knisperde toen het monster zich omdraaide in het grote bed. “Wat doe je toch , schlemiel, ga slapen,” bromde ze.
Ik kreunde wat, alsof ik sliep, en ging met mijn gezicht tegen het koude stucwerk van de muur liggen.
Die nacht droomde ik van een tuin met fruitbomen en een klein huis. De stammen van de bomen waren wit van de ongebluste kalk. Ik liep door de tuin en aaide het lange mos op een afgebrokkeld muurtje. Er lag een bruine, rottende peer op de grond waar mieren overheen klommen.
Vond je deze tekst leuk? Deze schrijver wil graag meer lezers. Je kunt hem/haar op de volgende manieren helpen:
- Geef hierboven een hartje. Meer hartjes betekent meer lezers voor deze tekst.
- Laat hier beneden een reactie achter. Ook dit trekt weer nieuwe lezers aan.
- Stuur dit verhaal naar iemand die van lezen houdt.
Namens de schrijver: heel erg bedankt voor je hulp!! ❤
Reacties
Een reactie posten