Bingoding - Marco K

Margje was weer eens boos op Simon omdat hij gisteren was vergeten het bingoding voor Fays verjaardag op te halen. Het bingoding lag al dagen klaar bij het verzorgingshuis waar Margjes moeder woonde. Ze was vaak boos op Simon en maakte als de ergste woede voorbij was dagenlang passief agressieve opmerkingen. Dan ging hij altijd op zolder computeren.  

   Margje had de ochtend van Fays verjaardagsfeestje haar zwijgmethode uit de kast gehaald om Simon te straffen. Dan neuriede ze alleen maar als een psychopathische lustmoordenaar in een griezelfilm. Simon ging in reactie hierop naar de tuinschuur en pakte de fles Spa rood vanachter de barbecue die hij had gevuld met wodka. Hij goot het goedje voorzichtig in de bidon van zijn racefiets die hij ook vaak gebruikte om Margje te ontlopen. Hij nam een paar flinke slokken en werd na het kuchen meteen een beetje rozig. Daarna stapte hij in zijn Volkswagen Passat van de zaak en na een half uurtje parkeerde hij de auto voor de ingang van het bejaardentehuis. Hij stapte uit en liep met een soepele, vastberaden tred door de automatische schuifdeuren naar de receptie waar een jongedame op haar telefoon zat te friemelen.

   'Goeiemorgen,' zei Simon.

   'Goeiemorgen,' zei de zuster die haar telefoon op het werkblad legde.

   'Ik kom het bingoding halen.'

   'Een momentje graag,' zei ze terwijl ze de hoorn van de vaste telefoon pakte en op een knop drukte.'

   'Hoi, met Sanne. Ik heb hier iemand voor het bingoding. Okay. Doei,' zei de zuster en keek Simon weer aan. 'Ellen van recreatie komt zo naar u toe met het bingoding.'

   Hij pakte een folder Omgaan met Dementie uit een rekje om zich een houding te geven. Even later kwam Ellen van de recreatieafdeling met een verhuisdoos aanzetten. 

   'Dit is 'm,' zei Ellen vriendelijk terwijl ze de doos op de counter van de receptie zette. 

   'Fantastisch,' zei Simon emotieloos en plaatste de folder over dementie verkeerd terug in het rekje bij Osteoporose.

   'Er is alleen een probleem,' zei Ellen. 'Balletje twaalf ontbreekt, maar wij denken hier altijd in oplossingen,' zei ze triomfantelijk en keek even glimlachend naar de receptioniste die terug glimlachte. Ellen haalde iets kleins uit haar borstzakje.

   'Een knikker,' zei Simon.'

   'Het is niet zomaar een knikker, het is een bolder die ik al sinds mijn negende heb…'

   'Volgens mij is het een bonk,' zei Simon.

Ellen bleef beroepshalve glimlachen en gaf Simon de bonk. 

   'De bolder is dus nummer twaalf… Zal ik het opschrijven?' zei ze overdreven vriendelijk. 

Hij nam de bonk geïrriteerd aan en stopte hem in de broekzak van zijn kaki chino die Margje voor hem had gekocht. 

'Nadeel is dat de bolder vaak als eerste naar beneden komt in de bingomolen door de zwaartekracht. Dat is gewoon een natuurwet,' zei Ellen vrolijk.

   'Kutwijf,' zei Simon binnensmonds toen hij met het bingoding over de parkeerplaats naar de Passat liep. In de wagen nam hij een paar slokken wodka uit zijn bidon. Simon raakte bijna een Toyota Corolla die langsreed toen hij vanuit de parkeerplaats optrok. Hij werd overdreven boos op de bestuurder omdat die lul godverdomme totaal niet anticipeerde. Daar kon hij zo pissig om worden.

   Het was 11:37 volgens het klokje op het dashboard en het feestje zou om twaalf uur beginnen, dus trapte Simon de stationwagen flink op zijn staart. Hij veegde wat zweet van zijn voorhoofd met de mouw van zijn Trail Jacket die hij online had gekocht zonder dat Margje het wist. Hij had het pakket uit voorzorg naar zijn werk laten sturen. Maar toen hij het voor het eerst aanhad werd Margje boos en riep dat ze in gemeenschap van goederen waren getrouwd. Dat zei ze vaak bij financiële kwesties.

   En toen schepte Simon een fietser met zijn auto toen hij slechts drie straten van zijn huis was verwijderd. Het meisje lag onder haar fiets en probeerde overeind te krabbelen en greep huilend naar haar schouder. Het was inmiddels vijf voor twaalf. Simon keek paniekerig om zich heen, zag niemand en reed met piepende banden verder om voor twaalven thuis te zijn. Het leek wel een actiefilm. 

   Binnen drie minuten draaide hij de wagen de carport achter zijn huis binnen en stapte uit met de verhuisdoos. Hij keek niet eens naar de eventuele schade door de aanrijding. 

   Het huis wemelde van de rondrennende kinderen die hem negeerden. Margje zag hem niet binnenkomen omdat ze de kakofonie probeerde te overstemmen door met haar microfoon met luidspreker Total Eclips of the Heart van Bonnie Tyler te zingen. Hij keek naar het klokje op de combimagnetron en grijnsde voldaan dat het 11:58 was. Simon zette de doos op het aanrecht en haalde het bingoding eruit en liep naar de prijzentafel waar Margje achter stond te zingen. Ze ging er helemaal in op. Hij zette het bingoding op een vrije plek tussen de bingoprijzen op de eettafel. Margje zag hem nu wel en wees dwingend naar een andere plek op tafel terwijl ze verder zong. Simon verplaatste het bingoding en liep terug de tuin in en bekeek de schade aan de auto terwijl hij een paar flinke slokken uit zijn bidon nam. Het was duidelijk dat hij dit iemand anders in de schoenen moest schuiven. Hij opende de deur van de schuur en vulde zijn bidon helemaal vol met de goedkope wodka. Dat had hij wel verdiend. 

   Weer binnen liep hij door de woonkamer met zijn bidon onder zijn oksel naar de trap.

   'Waar ga je heen, Simon?!' klonk het via de luidspreker. 

   'Ik ga computeren,' zei Simon.

   'Je moet dat bingoding bedienen,' zei Margje door de microfoon.

   'Hoezo dan?'

   'Ik heb het Carpaal Tunnel Syndroom, Simon,' ze hield haar felrode polsbraces omhoog. 'Ik kan dat ding niet draaien. Dat weet je best.'

   'Volgens mij heeft geen enkele arts dat ooit vastgesteld, lieverd,' zei Simon heldhaftig.

   'Dat staat tegenwoordig gewoon op internet, Simon. Daar hoef je niet voor naar de huisarts,' zei Margje verbolgen via de luidspreker. Simon liep met hangende schouders terug naar de prijzentafel en ging verslagen achter het bingoding zitten. Margje zong nu I will Survive van Gloria Gaynor. Tijdens het refrein ging haar telefoon die ze geïrriteerd uit haar achterste leek te toveren.

   'Met Margje,' zei ze opgewekt.

   'Dat meen je niet.

    Ambulance? Waarom dan?

    Dat meen je niet. Echt waar?

    Jeetje.

    Dat meen je niet.

    Hebben ze hem gepakt?

    Ongelofelijk.

    Nou, veel sterkte dan maar, hè.

    Doe ik. 

    Doei, doei,' zei Margje en fluisterde half richting Simon: 'Hope komt niet. Ze heeft haar sleutelbeen gebroken bij een aanrijding. En die hufter is doorgereden.'

   'De schoft,' zei Simon en nam een behoorlijke slok.

   'Ze was op de fiets onderweg hierheen en die aso heeft haar geschept.'

   'Wat een lul, zeg. Ongelofelijk… Ik kan daar zo pissig om worden,' zei Simon. 

   'Maar… The show must go on,' zei Margje resoluut en deed de microfoon weer voor haar mond en brulde tegen de kinderen:  

   'Okay, jongens… Hope is aangereden en heeft haar sleutelbeen gebroken en die hufter is doorgereden. Dus Hope komt niet.'

De kinderen reageerden niet en speelden gewoon verder door gillend op de modulaire bank te springen. Simon pakte de bonk uit zijn broekzak en deed hem bij de rest van de balletjes en draaide aan het hendeltje van het bingoding.

   'Wat doet die bolder in het bingoding?' vroeg Margje geërgerd.

   'Dat is een bonk.' 

   'Nee, dat is een bolder.'

   'Jezus Christus,' zei Simon binnensmonds. 'De bonk is nummer twaalf. Dat is een lang verhaal,' zei hij geprikkeld.

   'Het is een bolder, Simon. Je moet niet altijd zo eigenwijs zijn,' zei Margje streng. 

Simon liet het gaan want hij was lekker aangeschoten, grenzend aan stomdronken. Margje hield de microfoon voor haar mond en richtte zich tot de krioelende kinderen.

   'Okay, en nu allemaal stil godverdomme!' riep Margje en de deugnieten werden inderdaad stil. 'We gaan beginnen met de bingo, dus pak je formuliertje en je stift en ga zitten. Zitten Naomi! En jij ook Tess! Luister! Als je een valse bingo hebt, moet je een liedje zingen.'

Rooske ging huilen.

   'Stel je niet zo aan Rooske, dat zijn nou eenmaal de regels van bingo. Die heb ik niet verzonnen,' zei Margje terwijl ze haar hand uitstak naar Simon voor een balletje. De bonk kwam als eerste uit het bingoding door de natuurwet en hij gaf hem aan Margje.

   'Wat is dit nou weer?' fluisterde Margje verbeten. 

   'De bonk is twaalf… Dat heb ik je net verteld, maar je luistert nooit.' zei Simon met een zelfvoldane grijns. Hij nam een slok wodka. 'En ik scheer mijn snor ook niet af want dat is een manifestatie van mijn individualiteit,' zei hij en griste de microfoon uit de andere hand van Margje. Ze keek hem verbijsterd aan. Hij draaide tevreden glimlachend aan het bingoding, liet een boer en sprak uitgelaten door de microfoon: 'Jaaah, lieve mensen… Nummer twaalf… Nummertje twa-luf… Jaaah, kleine donderstenen… Gewoon even proberen, voor die poppen en die beren!' 

Dat had Simon ooit als kind ergens op een kermis gehoord.

 

Vond je deze tekst leuk? Deze schrijver wil graag meer lezers. Je kunt hem/haar op de volgende manieren helpen:
- Geef hierboven een hartje. Meer hartjes betekent meer lezers voor deze tekst.
- Laat hier beneden een reactie achter. Ook dit trekt weer nieuwe lezers aan.
- Stuur dit verhaal naar iemand die van lezen houdt.
Namens de schrijver: heel erg bedankt voor je hulp!! ❤