Peter schrikt als GertJan de deur opendoet. Hij ziet er bleek en gestrest uit, zijn ogen zijn roodomrand. Zijn stem klinkt gejaagd. ‘Hier staan de dozen die ik heb ingepakt. Neem maar mee.’
‘Laat mij je helpen, man, dan is het karwei zo gepiept. Ik neem wel een paar dagen vrij. Des te eerder kunnen we samen zijn.’
‘Ik wil het alleen doen en alles op mijn gemak uitzoeken.’
‘Oké, mag ik dan nog heel even bij je blijven?’ Speels knijpt hij GertJan in zijn billen.
Er kan een klein lachje af. ‘Niet zo lang dan, ik wil wel op tijd naar bed.’
De aarzeling in GertJans ogen ontgaat Peter niet. Alsof hij liever heeft dat hij meteen weggaat.
GertJan pakt een paar foto’s van de tafel. ‘Deze vond ik vanmiddag in een la: ze zijn van de werkweek in de derde van het gymnasium. Weet je het nog?’
‘Hoe kan ik die vergeten? Die dagen staan in mijn geheugen gegrift alsof het gisteren was.’
GertJan laat een foto zien. ‘Wat was ik lelijk vroeger. Van mijn moeder mocht ik geen zalf kopen om mijn puistjes te laten uitdrogen; ik mocht me niet verzetten tegen “het uiterlijk dat de Heere me had gegeven”.’
‘Je was een beauty met je blonde krullen. Jammer dat je ze nu niet meer hebt. Je zou minder gel moeten gebruiken. Die moeder van je is vreemd. Ik heb me altijd ongemakkelijk gevoeld bij jou thuis. Met haar blik liet ze me duidelijk merken dat ze mij maar niets vond.’
‘Je hebt gelijk, keer op keer drong ze erop aan de vriendschap met jou te beëindigen. “Kies gewoon vrienden uit onze eigen kerk.”’
Peter bekijkt zichzelf op de foto. Hij draagt een blauw T-shirt, zijn gezicht is gebruind van het buitenleven.
Ze zaten met een klein groepje rondom het kampvuur. Op het laatst bleven GertJan en hij alleen achter. Met hun warme lijven schoven ze dicht tegen elkaar aan. Zijn hand gleed over de buik van Peter naar beneden en bleef even rusten op zijn strakgespannen broek. Peter gaf hem een vluchtige kus op zijn mond. Niet eerder was hij zo gelukkig. Zonder woorden wist hij dat ze elkaar begrepen en bij elkaar hoorden. De warmte, het verlangen. Eveneens was er die intense droefheid, GertJan zou nooit de zijne worden. Hun werelden waren zo verschillend.
‘Wat een avond was dat, GertJan.’
‘Het was zo fijn, maar ook zo verwarrend. Ik voelde me achteraf schuldig. Dagenlang heb ik God gebeden of hij me wilde verlossen van mijn zondige gedachten. Ik heb je daarna een tijd gemeden om mezelf te beschermen. Ik schaamde me diep dat ik me zo had laten gaan.’
‘Van de ene op de ander dag liet je me vallen, zonder ook maar iets te zeggen. Natuurlijk snapte ik dat het niet gemakkelijk voor je was, maar om me op die manier af te straffen.’
‘Afstraffen? Heb je dat zo ervaren? Dat heb ik natuurlijk nooit zo bedoeld. Ik was bang, doodsbang voor wat ik voelde. Het kon niet en het mocht niet. Ik zou mijn ouders nooit op deze manier verdriet willen doen.’
‘En ik dan? Heb je er nooit aan gedacht wat jouw afwijzing met mij heeft gedaan?’
GertJan buigt zijn hoofd, hij durft Peter niet aan te kijken. ‘Toen niet, later wel. Ik dacht dat het beter was onze vriendschap te verbreken voordat ik weer in verleiding zou komen. Ik heb daarbij totaal niet aan jou gedacht. Later besefte ik pas hoe egoïstisch dat was.’
‘Gelukkig vonden we elkaar weer. Als ik eraan denk hoeveel tijd verloren is gegaan, word ik gek. Laten we opschieten met pakken. Ik kan niet wachten tot je bij me woont.’
Na het inladen van de verhuisdozen rijdt Peter terug naar huis. Het kost hem moeite GertJan te moeten achterlaten in zijn onttakelde woning. Het huis waar hij vier jaar lang met Eva woonde. Bij de gedachte daaraan voelt hij steken van jaloezie in zijn buik.
Ongemerkt heeft hij vaart geminderd. Auto’s gaan toeterend langs hem heen. Opnieuw overvalt hem de felle teleurstelling van toen; als een kat die op de loer ligt om een vogel te bespringen.
De afwijzing. Waarom liet GertJan hem niet helpen met inpakken? Nog steeds lijkt het alsof hij zich laat koeioneren door die moeder van hem.
‘Geduld, jongen,’ zegt hij hardop tegen zichzelf.
Het komt vanzelf goed; GertJan heeft tijd nodig. Het is nog maar een half jaar geleden, dat hij en Eva uit elkaar gingen. Ik maak hem nerveus als ik zo aandring.
Hij drukt het gaspedaal in en rijdt in volle vaart naar huis.
Vond je deze tekst leuk? Deze schrijver wil graag meer lezers. Je kunt hem/haar op de volgende manieren helpen:
- Geef hierboven een hartje. Meer hartjes betekent meer lezers voor deze tekst.
- Laat hier beneden een reactie achter.
- Stuur dit verhaal naar iemand die van lezen houdt.
Namens de schrijver: heel erg bedankt voor je hulp!! ❤
Reacties
Een reactie posten